ΖΩΔΙΑ 1821 ΕΛΛΑΔΑ

Αυτή τη σπουδαία Κυρία θέλω να σας γνωρίσω μέσα από το μικρό αυτό αφιέρωμα, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε μια μεγάλη παρουσία που ομόρφυνε για δεκαετίες το χώρο

Επιμέλεια κειμένου: Ειρήνη Αϊβαλιώτου Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώμεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά, δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή […]

Με αφετηρία τον νομό Ηρακλείου ανακαλύπτουμε άγρια τοπία, όμορφους οικισμούς και παραλίες-σταρ που αξίζουν κάθε χιλιόμετρο.

Download Cooking Wallpapers ✓ Get Free Cooking Wallpapers in sizes up to 8K ✓ 100% Free ✓ Download & Personalise for all Devices.

Οι ρίζες της τζαζ βρίσκονται στη δεκαετία του 1880. Πιστεύεται ότι «γεννήθηκε» στη Νέα Ορλεάνη, από τους Κρεολούς, μία φυλή γαλλόφωνων και ισπανόφωνων μαύρων, με καταγωγή από τις Δυτικές Ινδίες...

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο. 16 Ιανουαρίου στις 7:32 μ.μ. · homouniversalisgr.blogspot.com ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ - Αφιέρωμα "Φίλοι κι αδέλφια της ψυχής μου. Εσείς που πέσατε στις φυλακές και στα… "Φίλοι κι αδέλφια της ψυχής μου. Εσείς που πέσατε στις φυλακές και στα νησιά της κόλασης, που σας κρατάν αλυσωμένους μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί πολεμάτε για την ανεξαρτησία, το ψωμί και τη λευτεριά του ελληνικού λαού, δεχτείτε την αγάπη και τον θαυμασμό μου. Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας έχουνε τους ίδιους θανάσιμα μισητούς εχθρούς: τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του. Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας, φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με τη βοήθεια των φιλειρηνικών λαών όλου του κόσμου, θα τσακίσουνε στο τέλος αυτούς τους εχθρούς τους. Αυτό το πιστεύω. Ο δικός σας ένδοξος αγώνας είναι μια από τις πιο λαμπρές αποδείξεις ότι θα νικήσει η υπόθεση της ειρήνης, του ψωμιού και της λευτεριάς. Σας σφίγγω όλους μ' αγάπη στην αγκαλιά μου. ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ 10/8/1951 Βερολίνο." (Το παραπάνω μήνυμα του Χικμέτ προς τον ελληνικό λαό είχε μεταδοθεί ραδιοφωνικά στη διάρκεια της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη) Ο Ναζίμ Χικμέτ (Nâzım Hikmet, Θεσσαλονίκη 15 Ιανουαρίου 1902 - Μόσχα 3 Ιουνίου 1963) ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας. Πέθανε στην Μόσχα από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 61 ετών. Ο Ναζίμ Χικμέτ Ράν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Γενάρη 1902. Ο πατέρας του, Χικμέτ Ναζίμ Μπέης, που υπηρετούσε στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπήρξε για λίγο διάστημα και Πρόξενος στο Αμβούργο. Όταν απολύθηκε εργάστηκε σαν διαχειριστής σε κινηματογραφικές αίθουσες. Η μητέρα του, Αϊσέ Τζελιέ Χανούμ, ήταν ζωγράφος. Ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση του στην Κωνσταντινούπολη κι ύστερα γράφτηκε στη Ναυτική Σχολή Χάλκης, το 1918, κάτω από τη διοίκηση του Κεμάλ Πασά. Ο διοικητής του, άκουσε και θαύμασε το ποίημά του " Λόγια Ενός Αξιωματικού Του Ναυτικού", που 'χε γράψει στα 12. Ωστόσο, η σταδιοδρομία του στο Ναυτικό σταμάτησε απότομα, γιατί αρρώστησε από πλευρίτη στη διάρκεια μιας νυχτερινής βάρδιας (1919) και δεδομένου ότι δεν μπόρεσε ν' ανακτήσει την υγεία του, απαλλάχτηκε σαν άτομο μ' ειδικές ανάγκες (1920). Διορίστηκε καθηγητής στην Ανατολία, στο γυμνάσιο Bolu, για σύντομο διάστημα (1921). Ενδιαφέρθηκε ζωηρά για τη ρωσική επανάσταση, πήγε στη Μόσχα και μελέτησε οικονομικά και κοινωνικές επιστήμες στο εκεί πανεπιστήμιο (1922-1924). Εκεί συναντά τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι από τον οποίο και επηρεάστηκε. Όταν επέστρεψε, δούλεψε σε εφημερίδα της Σμύρνης. Στην Τουρκία, όμως, το κεμαλικό κίνημα ήταν εναντίον της αριστερής παράταξης και οι διώξεις και συλλήψεις καθημερινά πλήθαιναν. Έτσι, αναγκάστηκε να ξαναφύγει κρυφά για την Μόσχα. Ο Μαγιακόφσκι τον ξαναμαγεύει και μην αντέχοντας για πολύ να 'ναι μακριά από τη πατρίδα επιστρέφει χωρίς διαβατήριο. Συλλαμβάνεται κι εισπράττει την πρώτη καταδίκη του για τα επαναστατικά του φρονήματα. Το 1934 μηνύεται επειδή έκανε δήθεν, προπαγάνδα στους σπουδαστές της Στρατιωτικής Ακαδημίας. Δικάζεται "κεκλεισμένων των θυρών", χωρίς συνήγορο και καταδικάζεται συνολικά, σε 35ετή φυλάκιση, μα κατορθώνει να μειώσει την ποινή του στα 28 χρόνια και 4 μήνες σύμφωνα με τα άρθρα 68 κι 77 τού τουρκικού ποινικού κώδικα (1938). Καταλήγει στα μπουντρούμια της φυλακής στη Προύσα. Οι διανοούμενοι ξεκινούν μεγάλη εκστρατεία για να πείσουν την ηγεσία να τον αμνηστεύσει. Αρχίζει απεργία πείνας στη φυλακή (1950).Τελικά, η υπόλοιπη ποινή τού χαρίζεται, μετά 13 χρόνια φυλακής. Δεν μπορούσε να βρει δουλειά ούτε να εκδώσει βιβλία, επειδή είχε διακόψει τη στρατιωτική του θητεία. Ένα διάταγμα που ουσιαστικά είχε τον ίδιο για στόχο. Πενήντα χρονών πια, άρρωστος και σε τρομερά δύσκολη θέση, ζώντας με τον φόβο της απόπειρας εναντίον της ζωής του, αποδέχεται τη συμβουλή του γνωστού, σύγχρονου, θεατρικού συγγραφέα και δημοσιογράφου Refik Erduran κι αυτοεξορίζεται. Με ρουμάνικο σκάφος, διαπλέει τη Μαύρη θάλασσα και περνά στη Ρωσία για να καταλήξει στη Μόσχα. Μετά από αυτό το γεγονός η οικογένεια του παρακολουθείται στενά και χάνει την Τουρκική του υπηκοότητα (1951). Ο Ναζίμ Χικμέτ ταξιδεύει αρκετά, πηγαίνει σε διεθνή συνέδρια και γίνεται γνωστός σε όλο τον κόσμο. Από τη Μόσχα πηγαίνει στο Βερολίνο, όπου μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα με500 ατόμων, δίνει ένα αγωνιστικό ρεσιτάλ και καταχειροκροτούμενος σαν ελεύθερος πλέον αγωνιστής - ποιητής. Χωρίς να σταματήσει να γράφει, περνά την υπόλοιπη ζωή του, στη Μόσχα. Έγραψε ποιήματα ενάντια στον πόλεμο και στα πυρηνικά όπλα και ο κόσμος τον έβλεπε όχι ως κάποιον που έκανε προπαγάνδα αλλά σαν κάποιο που ήταν ειλικρινής στις απόψεις του. Το 1952 έγινε και διοικητικό στέλεχος του συμβουλίου παγκόσμιας ειρήνης. Το 1955 ερωτεύεται την Vera Tulyakova, την οποία περνά κατά πολλά χρόνια. Ο ποιητής νιώθει να ερωτεύεται για “πρώτη φορά”. συνεχεια https://homouniversalisgr.blogspot.com/2015/01/blog-post_25.html?fbclid=IwAR3dp9VU5ZSJdtx0t

Εδώ και περίπου έναν αιώνα, το SOS αποτελεί το διεθνές σήμα κινδύνου. Πολλοί πιστεύουν ότι προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων «Save Our Souls» ή «Save Our Ship». Στην πραγματικότητα, επιλέχθηκε επειδή...

Λειψοί: Νέο αφιέρωμα της Le Figaro και γάμοι στο ηλιοβασίλεμα

Το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου Kickboxing… Ο Μιχάλης Ζαμπίδης θα απασχολεί τα ΜΜΕ για τα επόμενα χρόνια με τα επιτεύγματα μέσα στο ρινγκ αλλά και το ήθος του εκτός. Δείτε ένα βίντεο όπου οι Ιάπωνες υποκλίνονται στο μεγαλείο του. Πηγή: fightsports.gr

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Με το κίνημα της εγκατάστασης η Sandy Skoglund και γενικά οι καλλιτέχνες καλούν τον θεατή να συμμετέχει ενεργά σε ένα έργο τέχνης και να ενεργοποιήσει ο ίδιος τα αντικείμενα του περιβάλλοντος χώρου.

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τους 50/70αρηδες...

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Από τις κορυφαίες στιγμές της Επανάστασης του 1821, κατά την οποία αναδείχθηκε ο στρατηγικός νους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

8+1 αγαπημένα τραγούδια για τον...χρόνο!

Μοναδικά έθιμα, γλέντια και ατέλειωτο φαγοπότι ορίζουν το τελετουργικό των ημερών.

Ένα αφιέρωμα στην καλλιτεχνική πορεία του πρώτου ελληνικού γυναικείου συγκροτήματος: τις Hi-5!

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Αμύγδαλα, φυστίκια, φουντούκια, καρύδια και κουκουνάρια σε έναν πλούσιο μπακλαβά. Ακαταμάχητος!

Επτά από τα πιο αξιόπιστα μοντέλα της αγοράς σε ισάριθμες οδικές διαδρομές.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Ιστορική εξέλιξη, Οικονομία, Πολιτισμός, Αστικό τοπίο.Μια έρευνα σε τρία μέρη, του Νικόλα Νταμόν Παπαδημητρίου Η παραδεισένια αυτή πόλη,που θυσιάστηκε… Τα πάντα κάηκαν στη Σμύρνη εκτός από τον μαχαλά των Τούρκων. Το χειρότερο από όλα, όπως ανέφερε ο Χένρυ Μίλλερ, «Η Σμύρνη σβήστηκε από την παγκόσμια μνήμη». Κανένας παραγωγός του Χόλλυγουντ δεν την έκανε ταινία – …

Αν έχεις δύο αρκετά ώριμες μπανάνες και 5 λεπτά φτιάχνεις τα πιο υγιεινά και θρεπτικά μάφινς μπανάνας 🍌❤️ Οι μπανάνες πρέπει να είναι πολύ ώριμες για να βγουν γλυκά τα μάφινς.

9 Δεκεμβρίου: η Σύλληψις της Αγίας Άννης (η Παναγία συλλαμβάνεται με θαυμαστό τρόπο στα άγια σπλάγχνα της μητέρας της, της Άννας) Για τον βίο της Αγίας Άννας, της μητέρας της Θεοτόκου και “γιαγιάς” του Χριστού, για την θαυμαστή σύλληψη της Θεοτόκου ένα αφιέρωμα με κείμενα και πολλές εικόνες. Η αγία Άννα, ως στείρα που θαυματουργικά γέννησε σε πολύ μεγάλη ηλικία, χαρίζει παιδάκια σε πολλά άτεκνα ζευγάρια που με πίστη ζητούν τη βοήθειά της.Ας έχουμε όλοι την χάρη και την ευλογία της. Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ «Οὐχ ὥσπερ Εὔα σὺ τίκτεις ἐν λύπαις χαρὰν γὰρ ἔνδον Ἄννα κοιλίας φέρεις» (Ἀπὸ τὸ Συναξάρι) Ἡ Ἁγία Θεοπρομήτωρ Ἄννα ἀνήκει εἰς τὰ ἱερὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα ἐκλήθησαν νὰ ὑπηρετήσουν τὴ θεία βουλὴ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων μέ τὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θυγατέρα τοῦ Ματθᾶν ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευὶ καὶ τῆς Μαρίας. Εἶχε δυὸ ἀδελφές, τὴ Μαρία, μητέρα τῆς Σαλώμης καὶ τὴν Σοβή, μητέρα τῆς Ἔλισσαβετ, ἡ ὁποία γέννησε τὸν Πρόδρομο. Ἡ Ἄννα ἦλθε εἰς γάμον μὲ τὸν Ἰωακείμ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα. Εὐσεβεῖς καὶ οἱ δυό με φόβον Θεοῦ. Προσέχουν στὴ ζωή τους καὶ ρυθμίζουν τὶς πράξεις τους σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο νόμο. Ζοῦν μὲ ταπείνωση στὴν ἀφάνεια. Ἡ ἀρετὴ ὅμως ὅσο κι ἂν σκεπασθῆ ἀπὸ τὴ μετριοφροσύνη γίνεται φανερή, ὅπως φανερὸ γίνεται καὶ τὸ ἀόρατο ἄρωμα τοῦ λουλουδιοῦ. Ἡ παράδοση μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὴν κατοικία τους, ὅτι ἦταν ἐκεῖ κοντὰ στὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἔτσι ἡ Ἄννα εἶχε κοντά της γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖ τὴ δίψα τῆς ψυχῆς της μὲ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ τὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, τὸν ὁποῖον, ἄλλοι, γιὰ νὰ τὸν ἀπολαύσουν ἔπρεπε νὰ ἔλθουν μὲ κοπιαστικὸ ταξείδι ἀπὸ μακρυά. Ἀλλὰ τὸ ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα δὲν εἶχαν παιδιὰ καὶ τὰ δῶρα τῶν ἄτεκνων δὲν ἔγινοντο δεκτὰ στὸ Ναό. Μὴ φέροντας, τὴ ντροπὴ αὐτὴ τῆς ἀτεκνίας ἡ Ἁγία Ἄννα ἐπολιόρκησε μαζὺ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ τὸ θρόνο τῆς θείας δωρεᾶς. Πολιορκία διὰ προσευχῆς ἐπίμονος, θερμὴ ἐπὶ χρόνια, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ προσευχή, δικαίων ἀνθρώπων. Ὁ οὐρανὸς ὅμως σιωπᾷ. Ποιὸς γνωρίζει γιατί; «Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου;» Ποιὸς εἶναι εἰς θέσιν νὰ γνωρίζει τὰ ἀνεξερεύνητα κρίματα τοῦ Θεοῦ; Ἡ Ἄννα κάνει τάμα «Τὸ γεννησόμενον δοτόν σοι προσάξωμεν». Ἂν μὲ ἀξιώσεις νὰ γίνω μητέρα, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ μοῦ δώσης θὰ τὸ προσφέρωμε ἐγὼ καὶ ὁ Ἰωακεὶμ ἀφιέρωμα σὲ σένα Θεέ μου. Ὁ οὐρανὸς ἐξακολουθεῖ νὰ μὴ δίδει ἀπάντηση. Ἡ Θεία βουλὴ ἔχει τὸ σχέδιό της. Οἱ δίκαιοι ὅμως δοκιμάζονται. Δὲν ἀπελπίζονται, οὔτε γογγύζουν. Κι ὅταν φθάνουν στὴν ἡλικία τοῦ γήρατος καὶ μαραίνεται ἡ ἐλπίδα καὶ τότε παραμένουν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ μὲ ὑποταγὴ στὸ θέλημά του. Ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, δοκιμάζοντας τὴν ὑπομονὴ τῶν δικαίων, ἑτοιμάζει ἔργο θαυμαστό. Προετοιμάζει τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ἀφήνει τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα νὰ δοκιμασθοῦν «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ» γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν «εὔχρηστα σκεύη ἐλέους», μὲ τὰ ὁποῖα σκεύη, ὡς ὄργανα θὰ ἀπεργασθῆ ὁ Θεὸς τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι προσωπολήπτης. Τὸ ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἐξελέγη ὡς καλὴ ρίζα ποὺ θὰ δώση τὸ θαυμαστὸ βλαστὸ τῆς παρθενίας, ὄχι δι᾿ ἄλλον λόγον, ἀλλὰ χάρις στὴν ὑπεροχὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσεβείας τους καὶ γίνονται μὲ θαυμαστὸ τρόπο σὲ προκεχωρημένη ἡλικία γονεῖς. «Ἔδει γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ ἄφραστον καὶ συγκαταβατικὴν σάρκωσιν προειδοποιηθῆναι τοῖς θαύμασιν». Ἔπρεπε, γράφει ὁ ἱερεὺς Δαμασκηνός, ἡ συγκατάβασις τοῦ Θεοῦ νὰ γίνῃ ἄνθρωπος νὰ ξεκινήσῃ μὲ τὸ θαῦμα. Ἡ στείρα καὶ γερόντισσα Ἄννα γίνεται μητέρα. Καὶ ποίου τέκνου μητέρα! Ἔδωσαν ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, ὡς ὁ πλέον καλλίκαρπος βλαστὸς τοῦ ἀνθρωπίνου δένδρου, τὸν ὡραιότερο καρπό, τοῦ ὁποίου ἡ χάρις καὶ ἡ εὐωδιὰ ἔφερε τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. «Ὢ μακάριον ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὄντως πανάχραντον, ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς πάλιν Δαμασκηνός, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς κοιλίας, ὑμῶν ἐπεγνώσθητε… καὶ εὐαρέστως καὶ ἀξίως τῆς ἐξ ὑμῶν τεχθείσης ἐπολιτεύσασθε». Καὶ συνεχίζει: «Ἐνώπιόν σας, ὦ μακαρία συζυγία εἶναι ὑπόχρεως ὅλη ἡ δημιουργία διότι διὰ μέσου σας προσέφερεν εἰς τὸν Δημιουργὸν δῶρον ἀνεκτίμητον, μητέρα σεμνήν, ἀξίαν ἐκείνου ποὺ τὴν ἔκτισε. Ἔχετε τὰ πρωτεῖα ἀνάμεσα στοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὡς πρόγονοι τοῦ βασιλέως τῶν βασιλέων, ὡς μυστικὸν θησαυροφυλάκιον τῆς μακαρίας Τριάδος». Ὅταν ἦλθε ὁ προσδιορισμὲνος καιρός, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα φέρουν «τὸ δεκτὸν δῶρον τους» στὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου. Τηροῦν τὴν ἐντολὴ «ἀποδώσεις τῷ Κυρίῳ τὰς εὐχάς σου» καὶ ἐκπληρώνουν τὸ τάμα προσφέροντας τὴν τριετῆ θυγατέρα τους ἀφιέρωμα εἰς τὸν Θεόν. Ἡ παράδοσις πληροφορεῖ ὅτι ἡ θεοπρομήτωρ Ἄννα ἀπέθανε εἰς ἡλικίαν 69 ἐτῶν καὶ ὁ Ἰωακεὶμ 80. Ἡ Θεοτόκος ἦταν 11 ἐτῶν ὅταν ἔμεινε ὀρφανὴ καὶ ἀπὸ τοὺς δυὸ γονεῖς της. Βρισκόταν ἀκόμη στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Στὸν ἑορταστικὸ κύκλο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ Ἁγία Ἄννα ἔχει μία ἰδιαίτερα τιμητικὴ θέση. Τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο ἑορτάζεται ἡ μνήμη της: α) Στὶς 9 Σεπτεμβρίου, μαζὺ μὲ τὸν θεοπροπάτορα Ἰωακείμ, τὴν ἑπομένη τῶν γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, γιὰ νὰ τιμηθοῦν οἱ γεννήτορες τῆς Ὑπεραγίας Μητρὸς τοῦ Κυρίου, β) Στὶς 9 Δεκεμβρίου ἑορτάζεται «ἡ παρ᾿ ἐλπίδα σύλληψις», τῆς Ἁγίας Ἄννης, καὶ γ) Στὶς 25 Ἰουλίου ἑορτάζεται ἡ ὁσία κοίμησίς της. Ἄξιον σημειώσεως εἶναι ὅτι εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ περιβόλι, ὅπως λέγεται, τῆς Παναγίας ἔχει καὶ ἡ Ἁγία Ἄννα μία ξεχωριστὴ θέση τιμῆς. Στὸ ὄνομά της τιμᾶται ἡ μεγαλύτερη καὶ ἀρχαιότερη ἐκεῖ Σκήτη. Ἀριθμεῖ 50 περίπου ἀσκητικὲς καλύβες, τὸ δὲ Κυριακό, ποὺ εἶναι μεγαλοπρεπέστατος Ναὸς πυκνὰ ἁγιογραφημένος εἶναι ἀφιερωμένος στὴ Γιαγιά, ὅπως χαϊδευτικὰ ἀποκαλοῦν οἱ ἁγιορείτες τὴν Ἁγία Ἄννα. Στὸ Κυριακὸ τῆς Σκήτης φυλάσσεται ἀνεκτίμητος θησαυρὸς τὸ ἀριστερὸ πόδι τῆς θεοπρομήτορος, εἰς δὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου φυλάσσεται ὁλόκληρη ἡ κνήμη τοῦ δεξιοῦ ποδιοῦ. Τὸ Ἱερὸ αὐτὸ λείψανο ἀξιώθηκε νὰ προσκυνήσει ὁ λαὸς τῆς Αἰγιαλείας τὸ 1982, ὅταν τοῦτο μετεκομίσθη στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγία Ἄννης Αἰγίου διὰ προσκύνημα. Ὁ πιστὸς τοῦ Κυρίου λαὸς πιστεύει ὅτι μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις τῶν προσευχῶν τῆς βρεφοκρατούσης τὴν μητέρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἁγίας Ἄννης καὶ διὰ τοῦτο καταφεύγει στὴ μεσιτεία της καὶ στὶς προσευχές της, αἱ ὁποῖαι εἴθε νὰ σκεπάζουν καὶ τὸν γράφοντα τὸ παρόν, καθὼς καὶ τὰ τέκνα του τὰ κατὰ σάρκα καὶ τὰ κατὰ πνεῦμα. Ἀμήν. Εορτολογικό περιεχόμενο της εορτής - Συναξάριον Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι – συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>. Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) <2>. Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ. Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της <3>. Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος. Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός. Πηγή

ΕΛΛΑΔΑ 2021: Ελλάδα 2021-Μεγάλο αφιέρωμα του ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE στους ήρωες που ανέστησαν το υπόδουλο Γένος.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Μέσα από το αρχείο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Χάλαρη

Ακροκέραμα της οικίας επί της οδού Ποσειδώνος 4. Στο βάθος ο ναός του Ηφαίστου Η Αθήνα όπως την απαθανάτισε ο φακός του Φρεντ Μπουασονά το 1920. Σε πρώτο πλάνο ο ναός του Ηφαίστου. Πίσω του ανηφορίζει την πλαγιά της Ακροπόλεως το Βρυσάκι και πέραν αυτού το Ριζόκαστρο. Ψηλά στο βάθος τα αυθαίρετα Αναφιώτικα Το Βρυσάκι ήταν η γειτονιά της παλιάς Αθήνας που απλωνόταν στη βόρεια – βορειοδυτική πλαγιά της Ακροπόλεως. Οριζόταν βορείως από την οδό Αδριανού, ανατολικώς από τις οδούς Ευρυσακείου και Βουλευτηρίου, νοτίως από την οδό Ακροπόλεως και δυτικώς από τις οδούς Αποστόλου Παύλου και Αγίων Ασωμάτων. Εκτός από τα φυσικά όρια της Ακροπόλεως και του Αρείου Πάγου στα νότια, οριοθετικά τοπόσημα ήταν το Θησείο στα βορειοδυτικά και ο πύργος του υστερορρωμαϊκού τείχους (το βόρειο άκρο της Στοάς του Αττάλου) στα βορειοανατολικά. Συνόρευε επομένως, και κατ’ αντιστοιχίαν με τις προαναφερθείσες οδούς, με το Μοναστηράκι, τους Αέρηδες, το Ριζόκαστρο, το Κάστρο (Ακρόπολη) και το Θησείο. Όμως σημαντικότερη από τη γειτνίαση με αυτές τις περιοχές ήταν η ίδια η θέση του Βρυσακίου επάνω στα ερείπια της αρχαίας Αγοράς των Αθηνών, η οποία τελικά υπήρξε μοιραία για την ύπαρξή του. Το δυτικό άκρο της Αγοράς την 25η Μαΐου 1931, πρώτη ημέρα των ανασκαφών. Διακρίνεται πίσω δεξιά από το ναό του Ηφαίστου η οικία του Ερρίκου Τράιμπερ, προσωπικού ιατρού του βασιλέως Όθωνος, στη γωνία των οδών Ερμού και Αγίων Ασωμάτων Η εκκλησία και η συνοικία της Βλασσαρούς κατά την πρώτη ημέρα των ανασκαφών Κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν η Αγορά στην όψιμη αρχαιότητα. Αριστερά διακρίνεται η Στοά του Αττάλου και δεξιά το Ωδείο του Αγρίππα. Η επιδρομή των Ερούλων το 2ο αιώνα μ.Χ. μετέτρεψε την πόλη σε ερείπια. Τα ευρήματα των ανασκαφών ήταν μάλλον φτωχά σε σχέση με το τι είχε υπάρξει στο χώρο πριν τη βαρβαρική επιδρομή Κάτοψη της ανεσκαμμένης περιοχής του Βρυσακίου Η ανασκαφή ξεκίνησε από την πλατεία της Βλασσαρούς, στο δυτικό τμήμα της Αγοράς Άραγε ποια συναισθήματα να κυριαρχούσαν, ο ενθουσιασμός για την αποκάλυψη των ερειπίων του ενδόξου παρελθόντος ή η θλίψη για το ξεσπίτωμα; Αριστερά του εικονιζομένου καφενείου βρίσκεται η Βλασσαρού Η πρώτη οικία που κατεδαφίστηκε βρισκόταν επί της οδού Επωνύμων (Πατούσα). Η κατεδάφισή της ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 1931. Διακρίνονται τα ακροκέραμά της, πιθανότατα οι αρχαΐζουσες «κουκουβάγιες». Στο βάθος η οδός Αδριανού Αεροφωτογραφία του Βρυσακίου, η οποία ελήφθη την 5η Ιουλίου 1933. Έχει ανασκαφεί ο χώρος δυτικά της οδού Επωνύμων Σύγχρονη αεροφωτογραφία της Αρχαίας Αγοράς πριν την πεζοδρόμηση της οδού Αδριανού. Τότε ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, τώρα γεμάτη καρεκλοτράπεζα «Επειδή κάτωθι των κτησμάτων της περιοχής μας υπάρχουν αρχαιότητες, επί αιώνας εις αφάνιαν… επειδή είναι ανάγκη δια ταύτα κατεδαφιζόμεθα. Και θυμηθείτε ότι: γραφομηχαμές – αριθμομηχανές μεγάλης ποικιλίας και ευκαιρίας θα έχομεν Αδριανού 35 1ος όροφος. Σκλήρης Αλέξ.» Υπάρχουν δύο εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας, αμφότερες συνυφασμένες με την τοπική αρχαιολογία. Σύμφωνα με τη μία το όνομα οφείλεται στον Ευρυσάκη, το γιο του Αίαντος του Τελαμωνίου, ο οποίος παρεχώρησε τη Σαλαμίνα στους Αθηναίους και έτσι απέκτησε τα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή Μελίτη, δυτικά της Αγοράς. Το Βρυσάκι όμως βρισκόταν ακριβώς στη θέση της Αγοράς. Πέραν αυτού, είναι απίθανο να διατηρήθηκε η μνήμη του συγκεκριμένου ήρωα, όταν χάθηκαν σημαντικότερες ιστορικές μνήμες και τοπωνύμια. Σε μία πόλη της οποίας οι περιοχές μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ως πρωτεύουσας είχαν ονόματα όπως Αλίκοκο, Ροδακιό, Βατραχονήσι, Χεζολίθαρο, Μπουμπουνίστρα, είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρείται ότι η ονομασία του Βρυσακίου σχετίζεται με έναν ήρωα των ομηρικών χρόνων. Πιθανότερη επομένως είναι η δεύτερη εκδοχή, αυτή της ονομασίας της γειτονιάς από κάποια βρύση. Εσωτερικό της γειτονιάς: το δρομάκι που οδηγούσε από την πλατεία Γιγάντων δεξιά προς το ιερό της Βλασσαρούς. Επάνω από την αυλόπορτα μία πλήρης σειρά από καλόγριες. Απαραίτητο φυτό στην αυλή η χουρμαδιά Οικίες στα ορεινά της γειρονιάς. Στα δεξιά διακρίνεται ο πέτρινος τοίχος της Υπαπαντής. Μικρόσχημα ακροκέραμα του Τσίλλερ κοσμούν την αυλόθυρα Μικροαστικές οικίες με ημιυπόγειο και όροφο. Παρ' όλη τη φτώχεια, σχεδόν πάντα βρίσκονταν χρήματα για την αγορά ακροκεράμων Ο λόφος της Ακροπόλεως χαρακτηρίζεται από την παρουσία πηγών, που τον έκαναν προσιτό στην ανθρώπινη κατοίκηση πολλές χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Τα περισσότερα πηγαία ύδατα της Ακροπόλεως εμφανίζονται στη βορειοδυτική κλιτύ της, δηλαδή επάνω από την αρχαία Αγορά και το Βρυσάκι. Εκεί βρισκόταν – και βρίσκεται – η πηγή Κλεψύδρα. Στη νοτιοδυτική άκρη της Αγοράς βρισκόταν μεγάλη κρήνη, η Εννεάκρουνος ή κατ’ άλλους αρχαιολόγους άλλη αγνώστου ονόματος, της οποίας τα ερείπια σώζονται κοντά στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Στην ίδια περιοχή βρισκόταν και η μαρμάρινη κρήνη που είχε ιδρύσει ο Δήμος Αθηναίων το 1872. Είναι λοιπόν πιθανότερο η ονομασία της γειτονιάς να προέρχεται από μία βρύση, παρά από τον Ευρυσάκη. Η ονοματοδοσία της οδού Ευρυσακείου προήλθε από την ονομασία της γειτονιάς και μάλιστα μετά την εξαφάνισή της από την αρχαιολογική σκαπάνη η οδός πλέον λέγεται Βρυσακίου. Η βόρεια όψη των Αγίων Αποστόλων με το νεοκλασσικό καμπαναριό, από όπου ήταν η είσοδος. Φωτογραφικό αρχείο Γεωργίου Λαμπάκη, περίπου 1890 Νοτιοανατολική άποψη του ναού των Αγίων Αποστόλων το 1953, πριν την κατεδάφιση της προσθήκης του 19ου αιώνα και την αποκατάσταση στην αρχική του μορφή Η οδός Πολυγνώτου κατέληγε στην Αρείου Πάγου και στους Αγίους Αποστόλους. Εδώ η οικία στη γωνία της με την οδό Ευρυσακείου, που κατηφορίζει δεξιά. Ο κουμπαράς της εκκλησίας σώζεται κοντά στην εκκλησία, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο Η δυτική όψη των Αγίων Αποστόλων μετά τη κατεδάφιση της ανωτέρω οικίας. Ακόμη δεν έχουν ανασκαφεί οι οδοί Ετρτσακείου και Ποικίλης. Το αέτωμα δεξιά είναι της οικίας Κωλέττη Σχέδιο για την αποκατάσταση του ναού των Αγίων Αποστόλων Όπως και στην υπόλοιπη πόλη, υπήρχαν στο Βρυσάκι αρκετές εκκλησίες, δείγμα της ευσέβειας των Αθηναίων. Η υπερβολική τιμή που απέδιδαν μάλιστα στη Παρθένο Μαρία αποδίδεται σε μία επιβίωση της λατρείας των αρχαίων Αθηναίων στην Παρθένο Αθηνά. Μέχρι την ανασκαφή σώζονταν δύο ενοριακοί ναοί. Παλαιότερος ήταν ο ναός των Αγίων Αποστόλων του Σολάκη, βυζαντινή εκκλησία απλού τετρακιόνιου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ρυθμού αθηναϊκού τύπου του 11ου αιώνος με νεοκλασσική προσθήκη του 19ου αιώνος στα δυτικά. Ήταν το μοναδικό μη αρχαίο κτίσμα που διατηρήθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς, επειδή είναι η ωραιότερη βυζαντινή εκκλησία της Αθήνας. Μετά την ανασκαφή του χώρου αναστηλώθηκε στην αρχική της μορφή το 1956 και έκτοτε λειτουργεί ως μουσείο. Σε αυτήν εντοιχίσθηκαν τοιχογραφίες των κατεδαφισμένων ναών της περιοχής. Λειτουργείται κάθε χρόνο στη μνήμη των Αγίων Αποστόλων. Μετά το τέλος της λειτουργίας η εικόνα των Αγίων Αποστόλων λιτανεύεται μέχρι την πλατεία Αβησσυνίας και επανέρχεται στο ναό του Αγίου Φιλίππου, όπου φυλάσσεται. Η πλατεία Γιγάντων στο μέσον της γειτονιάς ανοιγόταν γύρω από τους Γίγαντες και Τρίτωνες που κοσμούσαν το Ωδείο του Αγρίππα. Ήταν τα μόνα ορατά μνημεία της αρχαιότητας, εκτός από τη γωνία της Στοάς του Αττάλου και το ναό του Ηφαίστου. ΄Το δρομάκι που φαίνεται πίσω τους οδηγούσε σε μία μικρή πλατεία. Στρίβοντας δεξιά, συναντούσες το ιερό της Βλασσαρούς Οικία της πλατείας Γιγάντων με Ερμήδες Η οικία με τη χουρμαδιά στο τέρμα του μικρού δρόμου και το ιερό της Βλασσαρούς. Οι οικίες γύρω από το μικρό πλάτωμα έχουν ήδη κατεδαφισθεί Το πλάτωμα πίσω από το ιερό της ΒλασσαρούςΣτιβαρά ακροκέραμα επί επιπέδων στρωτήρων κοσμούν τη μεσαία οικία της φωτογραφίας Η Παναγία Βλασσαρού επί της οδού Επωνύμων, εμβληματικό κτίσμα της Αθήνας που θυσιάστηκε για να αποκαλυφθούν οι μαρτυρίες της αρχαιότητας. Οι ανασκαφές σχεδόν την αγγίζουν, το καφενείο έχει ήδη κατεδαφισθεί και οι καμπάνες της έχουν αφαιρεθεί Μετά από μία καταιγίδα, η Βλασσαρού θλιμμένη παρακολουθεί το πλημμυρισμένο σκάμμα Μεταξύ της πλατείας των Γιγάντων (Ωδείο Αγρίππα) και του Θησείου βρισκόταν η Παναγία Βλασσαρού, τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική της Οθωμανικής περιόδου, που ήταν αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου. Κατά τον Φιλαδελφέα, τον 17ο και 18ο αιώνα επονομαζόταν Βλασταρού, ίσως από κτίτορά της με το όνομα Βλαστάρης. Στην απογραφή της 26ης Οκτωβρίου 1824 ο μαχαλάς της Παναγίας της Βλασσαρούς είχε «66 οσπίτια και 329 ψυχές». Ήταν δηλαδή ο πέμπτος ή έκτος σε μέγεθος μαχαλάς της Αθήνας από τους τριάντα πέντε συνολικά. Σε αυτήν το 1834 είχαν στεγαστεί το Πρωτοδικείο Αθηνών και ο Άρειος Πάγος. Κατεδαφίστηκε το 1931 και η εικόνα της Παναγίας της Βλασσαρούς τοποθετήθηκε στον Άγιο Φίλιππο. Υδατογραφία του Ρόττμαν στην οποίαν απεικονίζεται η ερειπωμένη Υπαπαντή όπως ήταν το 1835. Διακρίνονται οι αγιογραφίες στους τοίχους της εκκλησίας Το εκκλησάκι των Αγίων Χαραλάμπους και Ηλία κατά τη διάρκεια της κατεδαφίσεώς του Το ίδιο εκκλησάκι μέσα στον αρχαιολογικό χώρο Το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος στον αριθμό 16 της οδού Ευρυσακείου. Πίσω του οι οικίες της γωνίας Ευρυσακείου και Πολυγνώτου Νοτιοανατολικότερα των Αγίων Αποστόλων και δυτικότερα της Αγίας Άννας σωζόταν ερειπωμένος ο ναός της Υπαπαντής, ξυλόστεγη μονόκλιτη βασιλική, που είχε ερειπωθεί κατά την Επανάσταση και τελικά κατεδαφίστηκε κατά την ανασκαφή του χώρου. Η Παναγία η Πυργιώτισσα ή Χρυσοπυργιώτισσα βρισκόταν μέσα σε πύργο του Ιουστινιάνειου τείχους, στο νότιο άκρο της Στοάς του Αττάλου. Η Ευαγγελίστρια βρισκόταν στην ανατολική πλευρά του Αρείου Πάγου, προς τα νότια λίγο της οδού Μητρώου. Ο μικρός ναός των Αγίων Ηλία και Χαραλάμπους βρισκόταν δυτικά της σωζόμενης εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων. Ο Άγιος Αθανάσιος του Μπιλιανάκη βρισκόταν βορειοδυτικά του Αρείου Πάγου. Ο Άγιος Σπυρίδων βρισκόταν στην οδό Ευρυσακείου 16. Η ερειπωμένη Αθήνα μετά την Επανάσταση. Αριστερά ένας από τους Γίγανες και στο βάθος το Θησείο Η πανηγυρική υποδοχή του βασιλέως Όθωνος στην ΑΘήνα, μπροστά στο Θησείο, 1833. Ελαιογραφία του Πέτερ φον Χες Μικρασιάτες πρόσφυγες σε καταυλισμό δίπλα από το ναό του Ηφαίστου Τελευταία αξιομνημόνευτη εκκλησία της περιοχής ήταν ο Άγιος Γεώργιος ο Ακαμάτης, που δεν ήταν άλλος από το ναό του Ηφαίστου (Θησείο). Ο δωρικός περίπτερος ναός της αρχαίας θρησκείας μετετράπη σε χριστιανική εκκλησία μεταξύ 5ου και 7ου αιώνος, με τις απαραίτητες προσαρμογές. Στα βυζαντινά χρόνια το Θησείο, όπως μαρτυρούν διάφορες πηγές, ήταν καθολικό μοναστηριού. Οι Τούρκοι δεν το μετέτρεψαν σε τζαμί, πιθανότατα, επειδή τότε βρισκόταν έξω από την πόλη η διότι τούτο αντέκειτο στα προνόμια που ο Πορθητής είχε δώσει στους Αθηναίους. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, εξ αιτίας του φόβου των Τούρκων που έμπαιναν έφιπποι μέσα στις χριστιανικές εκκλησίες και τις βεβήλωναν, κλείστηκε η μεγάλη δυτική είσοδος και κυρίως εχρησιμοποιείτο η μικρή θύρα της νότιας πλευράς. Λειτουργία ετελείτο μόνο μια φορά τον χρόνο, την ημέρα της εορτής του αγίου Γεωργίου. Πιθανότατα, εξ αιτίας αυτού του γεγονότος πήρε την επωνυμία «Ακαμάτης» (τεμπέλης). Ας σημειωθεί ακόμη, πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το Θησείο λεγόταν και «Τριανταδυό κολώνες» (αντί του ορθού 34 που έχει). Στις 2 Φεβρουαρίου 1833, με αφορμή την άφιξη του βασιλέως Όθωνος στην Ελλάδα, ετελέσθη εκεί επίσημη δοξολογία. Ομοίως δοξολογία ετελέσθη και στις 25 Μαρτίου 1833, «ότε εισήλθον τα βασιλικά στρατεύματα εν Αθήναις, όπως παραλάβωσι την Ακρόπολιν παρά των Οθωμανών». Στις 13 Ιανουαρίου 1835 εψάλη πάλι επίσημη Δοξολογία για τον ερχομό του Όθωνος στην Αθήνα. Ήταν η τελευταία χριστιανική ακολουθία που εψάλη στο Θησείο. Έκτοτε έπαψε να χρησιμοποιείται ως εκκλησία, ενώ με απόφαση της Ιεράς Συνόδου η Αγία Τράπεζα και τα άλλα χριστιανικά στοιχεία που υπήρχαν σ αυτό, μεταφέρθηκαν αλλού. Ακολούθως για ένα διάστημα στέγασε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της πρωτεύουσας του απελευθερωθέντος κράτους. Τελικά ενσωματώθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς, της οποίας αποτελεί το δυτικό όριο και το σημαντικότερο μνημείο. Η γραμμή του ΗΣΑΠ χαράχθηκε παραλλήλως της οδού Αδριανού. Μετά την ανασκαφή της Αγοράς, διασχίζει τον αρχαιολογικό χώρο. Στη φωτογραφία διακρίνονται οι γέφυρες των οδών Αρείου Πάγου, Ποσειδώνος και Αγίων Ασωμάτων Η ρυμοτομία της γειτονιάς ήταν ακανόνιστη, όπως η σωζόμενη μέχρι σήμερα ρυμοτομία της παλαιάς πόλεως που έχει παραμείνει ουσιαστικά αμετάβλητη, παρά την ευθεία χάραξη των οδών Αιόλου, Αθηνάς και Ερμού εντός του προεπαναστατικού αστικού ιστού. Η διάνοιξη του ορύγματος του σιδηροδρόμου οδήγησε στην κατασκευή τεσσάρων γεφυρών μεταξύ Μοναστηρακίου και Βρυσακίου, παραλλήλως προς την οδό Αδριανού. Η οικία στη γωνία των οδών Αδριανού 44 και Ευρυσακείου. Δεξιά της έχει αρχίσει η αναστήλωση της Στοάς του Αττάλου Μετά την αποπεράτωση της Στοάς του Αττάλου Οι πρώτες εργασίες για την κατεδάφιση του κτηρίου έχουν ξεκινήσει. Ίσως η διατήρησή του να λειτουργούσε καλύτερα ως σύνδεσμος της αρχαιότητας με την παλαιότητα της πόλεως. Στο χώρο του σώζονται σήμερα δυο - τρία φουρούσια. Το κτήριο αριστερά στη φωτογραφία σώζεται μέχρι σήμερα. Η διασταύρωση των οδών Ευρυσακείου (αριστερά) και Ποικίλης (δεξιά). Το τελευταίο κτίσμα της Ευρυσακείου που διακρίνεται είναι ο Άγιος Σπυρίδων. Στο βάθος της οδού Ποικίλης διακρίνεται η οδός Αρείου Πάγου. Καλόγριες κοσμούν τη στέγη Η οδός Ευρυσακείου στο ύψος της οδού Πολυγνώτου Το σημείο όπου η οδός Ευρυσακείου διακόπηκε από την ανασκαφή της οδού Ποικίλης Η οικία επί της οδού Ποικίλης 5 Η διασταύρωση των οδών Ποικίλης και Επαμεινώνδα, εμπρός από την πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς. Η αριστερή πλευρά της οδού Ποικίλης δεν έχει ανασκαφεί ακόμη. Οι εικονιζόμενες στις άκρες της φωτογραφίας οικίες σώζονται μέχρι σήμερα.Η περιοχή δεν ανήκει στο Βρυσάκι, αλλά συνδέεται με αυτό μέσω των ανασκαφών Η οδός Ποικίλης και η Πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς στο βάθος. Οι οικίες αριστερά σώζονται, ενώ αυτές στα δεξιά θυσιάστηκαν για να αναδειχθεί η βιβλιοθήκη του Πανταίνου Η πρώτη και ανατολικότερη συνδέει τις οδούς Νίσου και Ευρυσακείου, αμέσως μετά το σταθμό του Μοναστηρακίου. Η οδός Ευρυσακείου (σημερινή Βρυσακίου) έφθανε μέχρι την οδό Πολυγνώτου, η οποία κατέληγε δυτικά στην οδό Αρείου Πάγου. Από το σημείο εκείνο η Αρείου Πάγου έστριβε ελαφρώς προς τα νοτιοδυτικά, ενώ προς τα νοτιοανατολικά συνέχιζε ανηφορική η οδός Βουλευτηρίου. Η οδός Αρείου Πάγου συγκέντρωνε αρκετές καλές οικίες στο κάτω μέρος της, όπως η εικονιζόμενη Εντυπωσιάζει το δώμα της οικίας με τους ακατέργαστους ακρογωνιαίους λίθους, τη διπλή σειρά ακροκεράμων και τη γλάστρα. Γύρω της φτωχόσπιτα. Γειτονιά που θυμίζει έντονα Μαντάμ Σουσού Οι πινακίδες των δρόμων ήταν μαρμάρινες. Η οικία αριστερά έχει σιδερένια φουρούσια και ξύλινο δάπεδο στον εξώστη Αρείου Πάγου και Αγίων Αστεροσκοπείου Στο ισόγειο της οικίας υπήρχε εργαστήριο βαρελοποιίας Φτωχολογιά και νεοκλασσικισμός δίπλα δίπλα. Είναι αμφίβολο αν οι κάτοικοι αυτού του δρόμου γνώριζαν ότι κάτω από τα πόδια τους βρισκόταν η Οδός των Παναθηναίων Η οικία με το βαρελοποιείο βρισκόταν στη θέση της οικίας του Γάλλου συλλέκτη Φρανσουά Φωβέλ. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα σπίτια που χτίστηκαν μετά την ανακήρυξη της Αθήνας σε πρωτεύουσα του Βασιλείου. Πρώιμη μίξη λαϊκής και νεοκλασσικής αρχιτεκτονικής και βιαστική, κακής ποιότητας κατασκευή. Είναι κρίμα που δεν έχουν σωθεί σπίτια σαν αυτό Το σημείο όπου η Αρείου Πάγου κλίνει προς τα νοτιοδυτικά. Η Οδός των Παναθηναίων συνέχιζε προς τα αριστερά, κατά μήκος της οδού Βουλευτηρίου Δίες στη σκεπή, μάρμαρα στο μπαλκόνι, κιλίμια και κουρελούδες στο δρόμο Η διασταύρωση με την οδό Πολυγνώτου. Είναι σαφές ότι η οδός Αρείου Πάγου συγκέντρωνε εμπορική κίνηση Η αρχή της οδού Βουλευτηρίου Στο βάθος η Υπαπαντή Οικία με Δίες δίπλα από την Υπαπαντή Η δεύτερη γέφυρα, που οδηγούσε από την Αγίου Φιλίππου στις οδούς Αρείου Πάγου και Επωνύμων, είναι αυτή της σημερινής εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς. Η οδός Αρείου Πάγου ταυτιζόταν με την αρχαία Οδό των Παναθηναίων, ενώ η οδός Επωνύμων με το δρόμο δυτικώς του Ωδείου του Αγρίππα. Η οδός Πτολεμαίου, που συνέδεε τις δύο αυτές οδούς νοτίως της Βλασσαρούς, σχημάτιζε ένα ισόπλευρο τρίγωνο, με το Ωδείο του Αγρίππα στο μέσον του. Αντίστοιχος δρόμος υπήρχε και στην αρχαιότητα. Μία παράλληλή της υπήρχε αμέσως βορειότερα των Αγίων Αποστόλων και έφερε το όνομα αυτού του ναού. Εισερχόμενοι στο Βρυσάκι από τη δεύτερη γέφυρα, αυτή της σημερινής εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο, θα βλέπαμε αυτή την οικία. Αριστερά η οδός Αρείου Πάγου, δεξιά η οδός Επωνύμων Η αρχή της οδού Επωνύμων Πολυτελές κτήριο με καταστήματα στο ισόγειο Η πλατεία των Γιγάντων Στο βάθος διακρίνεται η Βλασσαρού Οι κατεδαφίσεις έχουν αρχίσει και ένας έντρομος γωνιακός Ερμής κοιτάζει στα μάτια το φωτογράφο, αγωνιώντας για τη μοίρα του. Στο στηθαίο της οικίας δεξιά δύο πήλινα αγγελάκια προσεύχονται για τη σωτηρία τους Κι άλλο αγγελάκι σε λαϊκή οικία αγωνιά για την τύχη του Η οικία με τα αγγελάκια και τις γλάστρες στο στηθαίο Η οδός Πτολεμαίου συνέδεε την Αρείου Πάγου και την Επωνύμων Ο ξύλινος φράχτης δείχνει το όριο των ανασκαφών Μεγάλα ακροκέραμα σε μικρή οικία Σπίτια στην οδό Αγίων Αποστόλων Εκλεκτικιστική οικία στο σημείο που η οδός Αγίων Αποστόλων έκανε μία διπλή στροφή Μεγάλη οικία μεταξύ των οδών Αγίων Αποστόλων και Αστεροσκοπείου Η οδός Ποσειδώνος ήταν η δυτικότερη του Βρυσακίου, πλησίον του Αγοραίου Κολωνού. Στο βάθος φαίνεται ο αλευρόμυλος της οδού Αδριανού Η τρίτη γέφυρα κατά μήκος της Αδριανού συνέδεε την οδό Θησείου με την οδό Ποσειδώνος, στις παρυφές του Αγοραίου Κολωνού. Η τέταρτη είναι της οδού Αγίων Ασωμάτων μπροστά από το σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο. Ο πλατύς δρόμος που οδηγεί από τους Αγίους Αποστόλους προς τα δυτικά του αρχαιολογικού χώρου, ήταν η οδός Αστεροσκοπείου. Νοτιότερα αυτής, χωρίς κανένα σωζόμενο ίχνος επί του αρχαιολογικού χώρου, βρισκόταν η οδός Απολλοδώρου. Μεταξύ αυτών των δύο υπήρχαν οι μικροί ανηφορικοί δρόμοι Αγίου Διονυσίου και Φαίδωνος. Ακόμη νοτιότερα και στο μεγαλύτερο κατοικημένο υψόμετρο ήταν η οδός Ακροπόλεως, ο δρόμος που συνδέει σήμερα την οδό Θεωρίας του Ριζοκάστρου με την Αποστόλου Παύλου. Η οδός Αστεροσκοπείου στο σημείο που ένα δρομάκι τη συνέδεε με την παράλληλη οδό Αγίων Αποστόλων Διασταύρωση με την οδό Επωνύμων Αστεροσκοπείου και Αισχίνου. Η δεύτερη ανηφόριζε προς την οδό Απολλοδώρου Σημαντική οδός ήταν η Αδριανού, που συνέδεε το Βρυσάκι με το Μοναστηράκι. Η Αδριανού ήταν κεντρικός δρόμος της πόλεως και έφθανε μέχρι την Πλάκα. Κάποτε εθεωρείτο ο μακρύτερος δρόμος της πόλεως. Σήμερα η Αδριανού διακόπτεται από τον αρχαιολογικό χώρο της Βιβλιοθήκης του Αδριανού, οπότε έχει χάσει τη συνέχειά της στον αστικό ιστό της παλαιάς πόλεως. Η οδός Απολλοδώρου βρισκόταν στους πρόποδες του Αρείου Πάγου. Κατηφόριζε προς τα δυτικά και ανηφόριζε εκ νέου πριν τη συνάντησή της με την οδό Αποστόλου Παύλου που διακρίνεται στο βάθος Οικία στο σημείο συναντήσεως των οδών Απολλοδώρου και Επωνύμων Η οδός Απολλοδώρου από τη γωνία της ίδιας οικίας Το αρχικό ρυμοτομικό σχέδιο των Κλεάνθους και Σάουμπερτ προέβλεπε ανασκαφή όλου του χώρου που καταλάμβανε η αρχαία πόλη, ο οποίος σχεδόν ταυτιζόταν με την τότε υπάρχουσα πόλη. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο όμως δεν εφαρμόστηκε. Η αρχικά τυχαία ανακάλυψη λειψάνων της αρχαιότητας που ταυτίστηκαν με την αρχαία αθηναϊκή Αγορά οδήγησε στην απόφαση ανασκαφής της περιοχής όπου εκτεινόταν το Βρυσάκι. Ελλείψει χρημάτων, την ανασκαφή ανέλαβε η Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1931, διεκόπησαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου και ολοκληρώθηκαν το 1956, με την ολοκλήρωση της ανεγέρσεως της Στοάς του Αττάλου και την εγκατάσταση σε αυτήν του Μουσείου της Αρχαίας Αγοράς. Η οδός Αγίου Διονυσίου συνέδεε στα ανατολικά τις οδούς Απολλοδώρου και Αστεροσκοπείου. Εδώ το ψηλότερο σημείο της Λίγο πριν η Αγίου Διονυσίου συναντήσει την οδό Αστεροσκοπείου. Ερμήδες στις στέγες των σπιτιών Η οδός Φαίδωνος ήταν η δυτική παράλληλη της Αγίου Διονυσίου. Ακόμη δυτικότερα ήταν η οδός Αισχίνου. Άραγε να γλύτωσαν τα επίκρανα της υπό κατεδάφισιν οικίας στη γωνία Φαίδωνος και Αστεροσκοπείου; Το Βρυσάκι, όπως και το ανατολικά κείμενο Ριζόκαστρο, ήταν μικροαστική γειτονιά, σαφώς φτωχότερη από την Πλάκα. Στο χαμηλότερο τμήμα του, πλησίον της εμπορικής οδού Αδριανού, βρίσκονταν οι περισσότερες καλές οικίες. Όσο απομακρυνόταν κανείς από αυτήν, και μάλιστα προς τους πρόποδες του Αρείου Πάγου, βρίσκονταν όλο και φτωχότερες οικίες που θύμιζαν τα αυθαίρετα παραπήγματα των Αναφιώτικων. Πριν την κατεδάφιση των οικιών οι Αμερικανοί φωτογράφισαν και αποτύπωσαν τις ιδιοκτησίες, οπότε σήμερα έχουμε μία πολύ καλή εικόνα της περιοχής πριν την εξαφάνισή της. Το φωτογραφικό αρχείο της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής, αποτελούμενο από περίπου 35000 φωτογραφίες και 6000 σχέδια, βρίσκεται στο μουσείο της Αρχαίας Αγοράς στη Στοά του Αττάλου. Η οικία στη γωνία των οδών Αδριανού (αριστερά) και Ποσειδώνος (δεξιά) Η πίσω (νότια) όψη της οικίας. Δεξιά φαίνεται ο αλευρόμυλος της Αδριανού Παράθυρο και ακροκέραμα της ίδιας οικίας Η εκκλησία του Αγίου Φιλίππου και η είσοδος στο Βρυσάκι από τη δεύτερη γέφυρα, εκεί όπου βρίσκεται η είσοδος του αρχαιολογικού χώρου Αδριανού 24, στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Εδώ στεγάζονταν το παλαιοπωλείο του Σοκαρά και το εστιατόριο Ιωάννινα Η είσοδος του αρχαιολογικού χώρου Αδριανού 36 Αδριανού 38Β Η οδός Αδριανού από το ύψος της Στοάς του Αττάλου πριν τις κατεδαφίσεις Αναμνηστική φωτογραφία του 1933. Οι αρχαιολόγοι, το προσωπικό, επιστάτες και τεχνίτες που συγκεντρώθηκαν κάτω από το Ηφαιστείον για μια ομαδική φωτογράφηση της ομάδας Δυστυχώς πολύ λίγα σχετικά με αυτή τη γωνία της παλαιάς πόλεως ανευρίσκονται στη βιβλιογραφία και στο Διαδίκτυο. Αν μάλιστα δεν υπήρχε το φωτογραφικό αρχείο της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής, το Βρυσάκι θα είχε περιέλθει πλήρως στη λήθη. Η παρούσα εργασία αποσκοπεί κυρίως στη φωτογραφική καταγραφή των οικιών που παρουσιάζουν κεραμοπλαστικό διάκοσμο, δεδομένου ότι προϊόν των κατεδαφίσεων που προηγήθηκαν της ανασκαφής είναι πολλά από τα ακροκέραμα και λοιπά κεραμοπλαστικά κοσμήματα που βρέθηκαν στις μάντρες και ακολούθως στις συλλογές. Ωστόσο, αποτελεί ένα διαδικτυακό μνημόσυνο σε μία ζωντανή γειτονιά της πόλεως, που θυσιάστηκε για να αποκαλυφθούν τα λείψανα του λίκνου της αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου αιώνος π.Χ. Πηγή φωτογραφιών: The American School of Classical Studies in Athens

Πίνακας: «Η τελευταία ώρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Αυτοκράτορα του Βυζαντίου». (The last moments of Const. Paleologos) Ζωγράφος Γιάννης Νίκου. Κεντρικός πίνακας της τριλογίας εδώ «Κων. Παλαιολόγος, ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας». 410 X 200 cm, λάδι σε μουσαμά - oil on canvas, 2001. Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 η Άλωση της Κωνσταντινούπολης: Τα οθωμανικά στρατεύματα υπό τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ (ο Πορθητής) καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη μετά από πολιορκία 53 ημερών, που σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η αποφράδα εκείνη μέρα αποτέλεσε την ιστορική αρχή της σκλαβιάς του ελληνισμού στον οθωμανικό ζυγό και βύθισε τον Ελληνισμό στον πιο σκοτεινό Μεσαίωνα την ίδια εποχή που οι υπόλοιπες δυτικές χώρες έμπαιναν στο στάδιο της Αναγέννησης. Πέρασαν 400 χρόνια μέχρι να ευοδώσουν οι συνεχείς προσπάθειές των Ελλήνων για λευτεριά, ενώ για πολλές περιοχές του ελληνικού χώρου η σκλαβιά κράτησε πολύ παραπάνω. Κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου ο ελληνισμός τιμά το συγκεκριμένο περιστατικό όχι ως γιορτή ή έστω σαν ιστορικό ορόσημο, αλλά σαν την αρχή της «Εβδομάδας των Παθών» του Έθνους και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μας. Και όπως οι ύμνοι της εβδομάδας του Πάσχα κάνουν συνεχή αναφορά στην επερχόμενη Ανάσταση του Κυρίου έτσι και κατά την διάρκεια της σκλαβιάς δεν έπαψε ποτέ να ακούγετε το προφητικό «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο». Με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας άρχισε η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Φράγκοι δεν περιορίστηκαν στην κατάληψη της Πόλης, αλλά διέπραξαν και απίστευτες λεηλασίες και σφαγές. Μάλιστα, η έκτασή τους ήταν τέτοια, που έπειτα από 800 και πλέον χρόνια ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τους ορθοδόξους στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ελλάδα. Μολονότι αργότερα οι Έλληνες επανέκτησαν την Πόλη, η παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συνεχίστηκε, με αποτέλεσμα το 1430 να περιλαμβάνει μόνο την Κωνσταντινούπολη με τα περίχωρά της και το Δεσποτάτο του Μοριά (Το δεσποτάτο του Μυστρά ή Δεσποτάτο του Μορέως αποτέλεσε ημιαυτόνομη περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Πελοπόννησο και διέγραψε τη δική της πορεία από το 1262 έως το 1460 οπότε καταλύθηκε από τον Μωάμεθ Β'). Οι προσπάθειες του Ιωάννη Παλαιολόγου για εξασφάλιση βοήθειας από τη Δύση μέσω της ένωσης των Εκκλησιών δημιούργησαν τρομερές διενέξεις μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών. Οι προσπάθειες του επόμενου αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, να πείσει τον πάπα να συνδράμει, όπως όριζαν οι αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας, συνάντησαν την πιο σκληρή αντίδραση των ανθενωτικών, οι οποίοι δήλωναν απροκάλυπτα ότι προτιμούσαν να δουν στο μέσο της οδού τούρκικο φακιόλι παρά λατινική καλύπτρα. Την ίδια εποχή αναρρήθηκε στον οθωμανικό θρόνο ο αδιάλλακτος Μωάμεθ Β', γνωστός και ως Μωάμεθ ο Πορθητής, που διαδέχτηκε το μετριοπαθή πατέρα του, Μουράτ Β'. Πρωταρχικός στόχος του νέου σουλτάνου ήταν να κυριεύσει την Κωνσταντινούπολη. Το κατάφερε έπειτα από πολιορκία 53 ημερών. Η Άλωση της Πόλης έγινε την Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Video αφιέρωμα by Αέναη επΑνάσταση ανανεώνεται... με ιστορικά βίντεο National Geographic - 1453: Η Άλωση της Πόλης: Η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και η πτώση της Βασιλεύουσας - Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Περιεχόμενα / Editorial Πρώτο μέρος: Ιστορικό πλαίσιο Δεύτερο μέρος: Βυζαντινή Αυτοκρατορία από το χθες στο σήμερα Τρίτο μέρος: 1453, η Πόλις εάλω Τέταρτο μέρος: Χρονολόγιο Πέμπτο μέρος: Οι πρωταγωνιστές National Geographic: 1453 η Άλωση της Πόλης 57:30 National Geographic: 1453 η Άλωση της ΠόληςΠΑΙΖΕΙ ΤΩΡ Ντοκιμαντέρ από την εκπομπή της ΝΕΤ, «Μηχανή του Χρόνου», για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η εκπομπή θυμάται την Άλωση επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα γιατί έγινε η Άλωση. Η εκπομπή εστιάζει στο ρόλο του Πάπα, τους χειρισμούς της ορθόδοξης εκκλησίας και τη διχόνοια ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς. Η ιστορική έρευνα φωτίζει στιγμές από την πολιορκία των 52 ημερών και τις απεγνωσμένες προσπάθειες του τελευταίου βυζαντινού Αυτοκράτορα να κρατήσει απόρθητα τα οχυρά. Η εκπομπή τελειώνει, σκιαγραφώντας τους δύο μεγάλους αντιπάλους, τον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ και τον νεαρό σουλτάνο ΜΩΑΜΕΘ. 25 Mαΐου 2015 – Η Μηχανή του Χρόνου Βίντεο H Άλωση της Κωνσταντινούπολης 50:45 Μηχανή του Χρόνου - H Άλωση της Κωνσταντινούπολης 25 Mαΐ 2015 Σίμων Καράς: Θρήνοι για την Άλωση της Πόλης (1453) ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ: Ηχογραφήσεις ομωνύμων ραδιοφωνικών εκπομπών με την Ορχήστρα και την Χορωδία του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής υπό την επιμέλεια και διεύθυνση του Διδασκάλου της Εθνικής Μουσικής Σίμωνος Καρά(+1999), περιόδου 1958 – 60. Τραγουδά η μικτή χορωδία του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής και Ελένη Μπαϊρακτάρη – Κουταλακίδου στον ποντιακό θρήνο. Έπαιξαν οι μουσικοί: Στο πρώτο τραγούδι οι: Χαράλαμπος Γιαννόπουλος – κλαρίνο, Νίκος Μωραΐτης – βιολί, Παναγιώτης Παππάς – λαούτο, Γιώργος Λυκούρας – ούτι, Γιάννης Αρβανίτης – ταμπουρά. Στα δε υπόλοιπα: Φίλιππος Ρούντας – κλαρίνο, Αντώνιος Τσόχος – βιολί, Κέβιν Άντριους – φλογέρα, Σταύρος Αδριανός – λαούτο, Νίκος Στεφανίδης – κανονάκι, Αγάπιος Τομπούλης – ούτι και Χρήστος Μπαϊρακτάρης – ποντιακή λύρα. Ακούγονται τα τραγούδια: 1.Σήμερα ψέλνουν εκκλησιές (Προποντίδος) 2. Ανάμεσα τρεις θάλασσες (Πηλίου Θεσσαλίας) 3. Ισείς πουλιά μ 'πιτούμενα (Μακεδονίας) 4. Ναϊλοί εμάς (Πόντου) 5. Ο Διγενής ψυχομαχεί (Ριζίτικο Κρήτης) 6. Τρεις καλογέροι κρητικοί (Θράκης) 24:39 Θρήνοι για την Άλωση της Πόλης (1453) Σίμων Καράς Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Το βυζαντινό μάθημα (2009): Η αφήγηση και το σενάριο: Ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 (1:10:05) για την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αφηγητής είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Stretensky και Αρχιμανδρίτης Τύχων, Σεβκούνωφ, ο οποίος διαφωτίζει το ζήτημα της καταστροφής της Βασιλεύουσας και παράλληλα συνενώνει τους δύο Ορθόδοξους κόσμους, Ελλάδας και Ρωσίας... Διαβάστε περισσότερα » 1:10:15 Η αφήγηση και το σενάριο «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης»: Εκπαιδευτικό βίντεο από τo anoixtosxoleio.com. Ιστορία E' τάξης: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Επιμέλεια βίντεο: Σουδίας Ιωάννης. 8ο Δημ. Σχ. Νάουσας. Ο δικός μας χώρος επικοινωνίας στο διαδίκτυο με μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, τώρα που το διαδίκτυο αποτελεί μέρος της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων των Τεχνολογιών, της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μαθησιακής διαδικασίας και εκεί στοχεύει η παρούσα προσπάθεια μας. 6:27 Άλωση της Κωνσταντινούπολης Ηχητικό αφιέρωμα στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. (Ραδιόφωνο Πειραϊκής Εκκλησίας). Διαβάζονται αποσπάσματα από το βιβλίο του Στίβεν Ράνσιμαν, η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. 2:58:11 Ραδιόφωνο Πειραϊκής Εκκλησίας Η άλωση της Κωνσταντινούπολης 1453. Μέρος σχολικής γιορτής. Δραματοποιημένο κείμενο που διαβάζουν τα παιδιά. 10:14 άλωση Κωνσταντινούπολης 1453 Η Αγωνία του Βυζαντίου (1913). Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «L' Agonie de Byzance» (1913) και αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα του βουβού κινηματογράφου για την επική υπεράσπιση των βυζαντινών τειχών της Πόλης από τους Έλληνες. Ο σκηνοθέτης Louis Feuillade, έχει επιλέξει ένα μεγίστης σημασίας ιστορικό γεγονός, προκειμένου να το αποδώσει με τα (πενιχρά) τεχνικά μέσα της εποχής. Υπόθεση: Μια δραματική αναπαράσταση των τελευταίων ημερών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που περιλαμβάνει τη πολιορκία, τη Πτώση και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης. Η υπόθεση της ταινίας περιφέρεται γύρω από τον αγώνα και την αγωνία των κατοίκων της Πόλης για σωτηρία. Η ταινία παραμένει πιστή στη παρουσίαση των ιστορικών προσώπων (ειδικά η ηγετική φυσιογνωμία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου υπογραμμίζεται με έμφαση) και γεγονότων, κάτι που την καθιστά κατάλληλη και για εκπαιδευτική χρήση. Η «Η Αγωνία του Βυζαντίου» συγκαταλέγεται στις πρωτοπόρες ιστορικές ταινίες και αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα του γαλλικού βουβού κινηματογράφου. Περιλαμβάνει επικές μάχες με πολλούς κομπάρσους αλλά και σκηνές μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, ενώ, τα θαυμάσια ντεκόρ του Ρομπέρ Ζυλ Γκαρνιέ είναι ζωγραφισμένα στο χέρι σε μίμηση των πρωτότυπων και σου δίνουν την εντύπωση ότι η ταινία έχει γυριστεί επί τόπου και όχι μέσα στα γαλλικά στούντιο. Πρωτότυπος τίτλος: L ‘Agonie de Byzance Βαθμολογία French Films: 4/5 Βαθμολογία IMDb: 5,9/10 Σκηνοθέτης: Louis Feuillade Πρωταγωνιστούν: Luitz Morat, Albert Reusy, Georges Melchior, Edmond Bréon, Jeanne Briey, Fabienne Fabrèges, Émilien Richard 29:36 Η Αγωνία του Βυζαντίου (1913) Από την Δ' Σταυροφορία στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης (ντοκιμαντέρ): Η Δ' Σταυροφορία (1204) ήταν ένα καθοριστικό γεγονός για τη Βυζαντινή ιστορία και την τύχη του ελληνισμού γενικότερα. Τυπικά πρόκειται για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους Σταυροφόρους, ουσιαστικά όμως με το κορυφαίο αυτό γεγονός αρχίζει η διάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας που θα ολοκληρωθεί με την κατάληψη της Πόλης από τους Οθωμανούς το 1453. Με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας άρχισε η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνει τις ιστορικές εξελίξεις από τη Δ' Σταυροφορία μέχρι την Άλωση της Πόλης. Παραγωγή (2011): ERT3. Σκηνοθεσία: Σταμάτης Τσαρουχάς. Σενάριο: Σοφία Σωτηρίου. Αφήγηση: Νίκος Παντελίδης 55:27 Α' μέρος και 57: 02 Β' μέρος Από την Δ’ Σταυροφορία στην Άλωση της Κωνπολης 4:51 Πόλη Κωνσταντινούπολη - Θρήνοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης (V.A / Official Audio) 1995 Το πάρσιμο της Πόλης, που αποτελούσε το κέντρο του Ελληνισμού, είχε βαθιά και οδυνηρή απήχηση στην ψυχή του λαού και θεωρήθηκε ως τραγικό σημάδι για τη μοίρα ολόκληρου του Έθνους. Ήταν επόμενο η λαϊκή μούσα και η λόγια ποίηση να θρηνήσουν την απώλεια, με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο. Έτσι ο λαός, μέσα στα τραγικά χρόνια της σκλαβιάς, έβρισκε κάποια παρηγοριά για τα δεινά του. Τα ποιήματα αυτά, μερικά από τα οποία γράφτηκαν αμέσως μετά την Άλωση και άλλα πολύ αργότερα, αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της λογοτεχνίας μας, κυρίως όμως ως ιστορική μαρτυρία για τις πληροφορίες και τις κρίσεις που περιέχουν. Το Εργαστήρι Παλαιάς Μουσικής ιδρύθηκε το 1980 από μια ομάδα νέων που τους ένωνε η αγάπη για τη μουσική του μεσαίωνα, της Αναγέννησης και της εποχής του Μπαρόκ. Στο χώρο της ελληνικής μουσικής δημιουργίας έχει αρχίσει εκτεταμένες έρευνες για την ανακάλυψη του αρχείου Ελλήνων συνθετών της διασποράς κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας με πολύ ικανοποιητικά μέχρι τώρα αποτελέσματα. Στη συλλογή «Εάλω η Πόλις» της FM RECORDS, το Εργαστήρι Παλαιάς Μουσικής αποτίνει φόρο τιμής σε αυτούς τους μοναδικούς θρήνους για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. ------------------------------------------------------------------------------------------------------ 01 ▶ 00:05 Κοράσιον ετραγούδησε 02 ▶ 05:12 Τρεις καλογέροι Κρητικοί (Πελοποννήσιο) 03 ▶ 10:56 Τρεις καλογέροι Κρητικοί (Ρούμελης) 04 ▶ 15:21 Σήμερα ψέλνουν εκκλησιές (Κερασούντας) 05 ▶ 21:46 Σήμερα ψέλνουν εκκλησιές (Μικρασιάτικο) 06 ▶ 25:02 Έψελναν όλες οι εκκλησιές 07 ▶ 28:26 Σημαίνουν Τζανέμ 08 ▶ 30:09 Όντεν εθεμελιώνασι 09 ▶ 35:28 Ούλες οι μέρες του Θεού 10 ▶ 38:56 Ανάμεσα τρεις θάλασσες 11 ▶ 42:39 Πετούν τα περιστέρια σου 12 ▶ 45:58 Καράβι καραβάκι 13 ▶ 48:32 Tο καραβάκι 14 ▶ 51:14 Τα ελληνικά καράβια 15 ▶ 54:00 Σαν τα μάρμαρα της Πόλης 16 ▶ 58:48 Τα ευζωνάκια 17 ▶ 1:00:51 Το δισκοπότηρο 18 ▶ 1:03:49 Πήραν την Πόλην 19 ▶ 1:06:47 Έγια μόλα 20 ▶ 1:08:15 Αιώνες πάνε 5 21▶ 1:11:05 Σμυρνιοτοπούλα και πολίτισσα 22 ▶1:14:32 Πόλη Κωνσταντινούπολη 1:16:59 Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία - Ιστορικό Ντοκιμαντέρ για τον Βυζαντινό Πολιτισμό 3:22:11 Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία 6:02 Το χρονικό της Άλωσης της Πόλης. Πώς έπεσε η Βασιλεύουσα 12:10 Το χρονικό της Άλωσης της Πόλης Μουσική: Love and Loss (No Choir). Καλλιτέχνης: Nick Phoenix (ASCAP) | Thomas Bergersen, ASCAP. Άλμπουμ: Dynasty Vol.2 Epic Drama 7:45 Πηγή: Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση Περισσότερα Θέματα: Μηχανή του Χρόνου Βίντεο, Βυζάντιο, Ιστορία, Μικρά Ασία, Ταινίες Ανανεώνεται...

Τον Φεβρουάριο, η συλλογή εικόνων Dulwich του Λονδίνου δίνει ένα αφιέρωμα στον καλλιτέχνη με μια αναδρομική έκθεση:

Αφιέρωμα της Σοφίας Ντρέκου Mια από τις σημαντικότερες σύγχρονες ποιήτριες, ευαίσθητη με ερωτική φωνή και -πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζ...

Ο Mick Jagger είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και σημαντικούς Βρετανούς μουσικούς της σύγχρονης εποχής. Τρ�...

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

Με ένα μουσικό ταξίδι, μια ιστορική αναδρομή στον κόσμο του Ρεμπέτικου τραγουδιού με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα που θα συνοδεύει θεατρικά δρώμενα με σκοπό την αναπαράσταση της ιστορίας του ρεμπέτικου τραγουδιού ξεκινά σήμερα 2 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων το 21ο Φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα. Στην σχετική ιστοσελίδα μπορείτε να ενημερωθείτε για όλες τις παραστάσεις που έχουν προγραμματιστεί για το φετεινό καλοκαίρι. Στόχος της αποψινής παράστασης είναι να παρουσιαστεί η ιστορία του ρεμπέτικου μέσα από μία επιλογή γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών αλλά και με την παρουσίαση κάποιων που ακούγονται για πρώτη φορά. Ολα αυτά τα τραγούδια εντάσσονται σε ένα μουσικό θέαμα που φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη. Ομως τι ήταν το ρεμπέτικο τραγούδι που κατάφερε να τραγουδηθεί και να επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας? Πολλές οι απόψεις,πολλές οι κοινωνιολογικές μελέτες, μα ακόμη και σήμερα κατά τη γνώμη μου κανείς δεν είναι σε θέση να εξηγήσει γιά ποιούς λόγους το ρεμπέτικο κατάφερε να εξελιχθεί,να τραγουδηθεί από διαφορετικής κοινωνικής η εθνοτικής προέλευσης ανθρώπους και τέλος να διαδοθεί σε μεγάλα πλάτη και μήκη της γης και να εξακολουθήσει να τραγουδιέται μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πως από μία μουσική κίνηση το ρεμπέτικο κατόρθωσε να μετουσιωθεί σε ένα κοινωνικό κίνημα τελικά.. Σκίτσο του Μπόστ Το ρεμπέτικο , είναι μια υποκατηγορία του "αστικολαϊκού" τραγουδιού και αποτέλεσε ένα ιδιότυπο κοινωνικό φαινόμενο με βαθιές προεκτάσεις το οποίο μορφοποιήθηκε ουσιαστικά κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Είναι το αστικό τραγούδι που διαμορφώθηκε κατά τον 19ο αι. από ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετικά γεωγραφικά, κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Δημιουργήθηκε και τραγουδήθηκε σε καφενεία, φυλακές, ταβέρνες και τεκέδες με κύριες εστίες την Πόλη, την Σμύρνη, την Σύρα, τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη. Η πρώτη περίοδος δημιουργίας τραγουδιών "ρεμπέτικου ύφους" ονομάζεται περίοδος της "ανώνυμης δημιουργίας" (1850-1922). Τα αστικά αυτά τραγούδια όσον αφορά τις συνθήκες δημιουργίας τους έχουν πολλά κοινά με τις συνθήκες δημιουργίας των παραδοσιακών τραγουδιών αφού δεν γνωρίζουμε το όνομα του αρχικού δημιουργού κάθε τραγουδιού. Τραγουδιούνταν από τις διάφορες μορφές "εστουδιαντίνων". Οι "εστουδιαντίνες" ήταν μικρά φωνητικά και οργανικά κυρίως σύνολα που εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αι. στην Πόλη και στη Σμύρνη και δημιούργησαν μουσική παράδοση μέχρι το 1922 σε όλες τις πόλεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούνταν από ελληνικό πληθυσμό. Αυτό το είδος ορχήστρας κατάφερε να αποτελέσει την αυθεντικότερη μουσική γέφυρα Ανατολής και Δύσης, παντρεύοντας αρμονικά πολλά ετερόκλητα στοιχεία καλύπτοντας ένα ποικίλο ρεπερτόριο που αποδιδόταν από ποικίλα μουσικά όργανα όπως ποικίλοι ήταν και οι θαμώνες των καφέ αμάν. Εδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στους χορευτικούς ρυθμούς και οι μουσικοί κάθονταν στο πάλκο. Μάλιστα εκτός από τα ιδιόφωνα όργανα της Ανατολής,σαντούρι,κανονάκι,ούτι,βιολί που χρησιμοποιούσαν οι μουσικοί, κάθε θαμώνας του καφέ αμάν συμμετείχε στον ρυθμό με τη χρήση οποιουδήποτε αντικειμένου μπορούσε να παράγει ήχο, όπως για παράδειγμα δύο κουτάλια, το κομπολόϊ του που χτυπούσε ρυθμικά στο ποτήρι παράγοντας τον ήχο του γυαλιού και κάθε λογής άλλο αντικείμενο. Μάλιστα αυτοί οι ήχοι πέρασαν στις πρώτες ηχογραφήσεις. Οι θαμώνες συχνά συμμετείχαν στην διαμόρφωση των τραγουδιών ακολουθώντας τη διαδικασία της αυτοσχέδιας δημιουργίας των δημοτικών τραγουδιών, παίρνοντας τον λόγο και τραγουδώντας. Συνήθως η θεματολογία ήταν παρμένη από τον τρόπο ζωής της πόλης και του παζαριού καθώς και από τις καθημερινές εμπειρίες των συναφιών (ή επαγγελματικών συντεχνιών). "Στα καφέ-αμάν Ελληνες μουσικοί συνόδευαν Αρμένηδες τραγουδιστές και γύφτισες χορεύτριες, μπροστά σε ένα κοινό που αντιπροσώπευε όλες τις φυλές της Ανατολικής Μεσογείου" (Λάμπρος Λιάβας, " Μουσικές στο Αιγαίο") Από το 1860 όταν άρχισαν να έρχονται μουσικοί από τη Σμύρνη και την Πόλη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, η μουσική ζωή επηρεάστηκε σε βάθος από τα Ανατολίτικα ακούσματα. Η δεύτερη περίοδος είναι η αποκαλούμενη "Σμυρναίϊκη περίοδος" (1922-1930) δηλαδή η περίοδος που αρχίζει η επώνυμη δημιουργία. Η θεματολογία και το μουσικό ύφος αναπροσαρμόζονται στις νέες απαιτήσεις και τα προβλήματα της προσφυγιάς. Το Μικρασιατικό τραγούδι που δημιουργήθηκε πριν από το 1922 έσμιξε με αυτό που εμπνέεται από τον πόνο της προσφυγιάς και άκμασε κυρίως σε προσφυγικούς συνοικισμούς (Κοκκινιά,Ν.Ιωνία,Καισαριανή,Μοσχάτο,Δραπετσώνα, Ταμπούρια), καφενεία και καφέ αμάν. Εκείνη την εποχή ο ερχομός προσφύγων από διάφορα μέρη εκτός Ελλάδας που μετέφεραν μαζί τους τα όργανα, τους ρυθμούς, τους στίχους από την ιδιαίτερη πατρίδα τους καθώς και η εσωτερική μετανάστευση αγροτικών πληθυσμών στις πόλεις (αστικοποίηση) συνέβαλλαν στην συνάντηση και την αλληλεπίδραση μουσικών οργάνων (παραδοσιακών και αστικών), ήχων, στίχων αλλά και κοινωνικών ομάδων. Για ποιό λόγο όμως έγινε ευρέως αποδεκτή αυτή η πολιτισμική όσμωση? Κατά τη γνώμη μου κυρίως γιατί τους ένωνε ένα κοινό χαρακτηριστικό : Προερχόμενοι από τα λαϊκά στρώματα αυτοί οι "μετανάστες" μετέφεραν στίχους, όργανα και συνήθειες από την ιδιαίτερη πατρίδα τους με αποτέλεσμα οι νεόφερτες κοινωνικές ομάδες που δημιουργούνταν αυτή την εποχή στις πόλεις να μην γίνονται εύκολα αποδεκτές από τις τοπικές κοινωνίες και έτσι να συνδεθούν με φαινόμενα κοινωνικής περιθωριοποίησης και απόρριψης. Την ίδια εποχή εμφανίζεται η "νεοσύστατη" δισκογραφία η οποία αποτέλεσε σημαντικό σταθμό για το ρεμπέτικο τραγούδι. Οι πρώτες μαζικές ηχογραφήσεις έγιναν σε περιοχές όπως η Σμύρνη, η Πόλη και η Θεσσαλονίκη αλλά και στις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά καταγράφεται το ρεμπέτικο που μέχρι τότε τραγουδιόταν και διαδιδόταν μέσω του προφορικού λόγου με αποτέλεσμα μέσω των δίσκων να αρχίσει να διαδίδεται με ταχύτερους ρυθμούς σε ευρύτερες περιοχές του Ελληνισμού. Παράλληλα όμως μια αρνητική πτυχή (κατά τη γνώμη μου) είναι πως έπαψε ο αυτοσχεδιασμός που διέκρινε το ρεμπέτικο κατά την περίοδο της ανώνυμης δημιουργίας του, αφού πλέον αναπαραγόταν ακριβώς όπως είχε καταγραφεί στα δισκάκια. Την τρίτη περίοδο του ρεμπέτικου επικρατεί το Πειραιώτικο στυλ (1930-1940) με την παρουσία του Μάρκου Βαμβακάρη και τη δημιουργία της "Τετράδας του Πειραιώς" (Βαμβακάρης,Δελιάς,Παγιουμτζής,Μπάτης). Αυτήν την περίοδο η θεματολογία εμπλουτίζεται, η μουσική κομπανία διαφοροποιείται, παραμερίζονται τα βασικά όργανα (δηλαδή τα παραδοσιακά ιδιόφωνα όργανα της Ανατολής,σαντούρι,κανονάκι,ούτι,βιολί που χρησιμοποιούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή) τα οποία αντικαθίστανται από το μπουζούκι και τον μπαγλαμά. Ισως να επικράτησε το μπουζούκι επειδή ταίριαζε περισσότερο στη συγκερασμένη δυτική μουσική παρά στη Μικρασιατική. Είναι η εποχή που το ρεμπέτικο βγαίνει από το "περιθώριο" της κλειστής και αυστηρά περιορισμένης ατμόσφαιράς του και μεταπηδά στον χώρο των κέντρων διασκέδασης κατακτώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο ακρόασης. Μάλιστα την δεκαετία του 1930 το ρεμπέτικο βρίσκεται στην ακμή του και εκτός από την προαναφερθείσα "τετράδα" αναδύονται νέα πρόσωπα (Ρούκουνας,Χρυσίνης,Μοντανάρης,Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας,Κερομύτης, Τσαούς κ.ά.) Με την έλευση της δικτατορίας του Μεταξά (1936) το ρεμπέτικο διώχτηκε και λογοκρίθηκε. Οι ηχογραφήσεις παύουν αυτή την περίοδο και ξαναξεκινούν από τα μέσα του 1946. Στο αρχικό του στάδιο το ρεμπέτικο χρησιμοποίησε το Βυζαντινό μέλος καταφέρνοντας να συγκεράσει τις μελωδικές και ρυθμικές αντανακλάσεις των μουσικών παραδόσεων των λαών της Μ.Ασίας. Κατά τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας αφομοίωσε στοιχεία από το δημοτικό τραγούδι σε έναν τέλειο συγκερασμό με τις λαϊκές μουσικές των Ελληνικών αστικών κέντρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου τεχνοτροπικού στυλ που προήλθε από τη μίξη Ανατολικών και Δυτικών στοιχείων. Από το 1946 και μετά κύριοι παράγοντες που το διαμόρφωσαν ήταν η εκμετάλλευσή του από τις δισκογραφικές εταιρείες....Η εμπορευματοποίηση το απέσπασε τελικά από το αρχικό ιδεολογικό του πλαίσιο, διαφοροποίησε την θεματολογία του και τελικά το μετάλλαξε σε επόμενα μουσικά είδη όπως το ψευτορεμπέτικο,το ελαφρολαϊκό και το αρχοντορεμπέτικο κατακτώντας ακόμη και με αυτές τις νέες μορφές του τόσο τα αστικά κέντρα όσο και την ύπαιθρο. Το ρεμπέτικο αποτέλεσε ένα μουσικό σταυδροδρόμι που λειτούργησε ενωτικά για τους ανθρώπους όσον αφορά τη δημιουργία του. Μέσα από την τέχνη της μουσικής, του τραγουδιού και του χορού οι άνθρωποι ενώθηκαν ανταλάσσοντας πολιτισμικά στοιχεία αποδεικνύοντας πως εκτός από διαφορές οι άνθρωποι έχουν και κοινά σημεία. Ανθρωποι καταγόμενοι από διαφορετικές εθνότητες, μόνιασαν, αγκαλιασμένοι τραγούδησαν τον καϋμό της ξενιτιάς και της μοναξιάς, ύμνησαν τον έρωτα, αφηγήθηκαν με το τραγούδι τα βάσανα της δουλειάς τους, την περιθωριοποίηση, προβλήματα που είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως πολιτικών σκοπιμοτήτων και εθνικών αντιπαραθέσεων. Μήπως τελικά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της Μουσικής, του Τραγουδιού και του Χορού ως ενοποιητικό στοιχείο ανάμεσα στους λαούς? Δεν ξέρω, απλά λέω μήπως....... ΥΓ1 Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος μιας εργασίας που έκανε το dyosmaraki τον Απρίλη του 2006 ΥΓ2. Την έμπνευση για αυτή την ανάρτηση μου την έδωσε ένα σχόλιο της φίλης asteroessa σε προηγούμενη ανάρτηση καθώς και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για θέματα μουσικής του φίλου Αλκη που αν και δεν είναι blogger διαβάζει καθημερινά αυτό το blog σχολιάζοντας και κρίνοντας τα γραφόμενα....

Πικνίκ στον Ταΰγετο, κολύμπι σε καταρράκτες, βουτιές σε απάνεμους κολπίσκους, βόλτες σε μανιάτικα χωριά, επισκέψεις σε κάστρα και μουσεία, πολιτιστικά φεστιβάλ, εξαιρετικό φαγητό. Η Μεσσηνία είναι ανεξάντλητη.

60 Χρόνια Μανταλένα: Μια Αλίκη αεικίνητη, αιωνίως κεφάτη. Αξιολάτρευτη να καλπάζει κάβαλα στο γαϊδουράκι της Μανταλένας.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.

K. Mαρξ (1818 -1883) «Δεν είμαι μαρξιστής». Αφιέρωμα στο Γερμανό Φιλόσοφο ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ανεξάρτητα από τις γενικότερες αξιολογήσεις του Έλληνα κοινωνιολόγου Νικόλαου Τάτση για το έργο του Γερμανού φιλόσ…