Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση είναι ένα πολύ συνηθισμένο πρόβλημα υγείας στο σημερινό κόσμο. Είναι επίσης γνωστή ως παλινδρόμηση οξέων ...

Η ελληνική υπερτροφή με τις άγνωστες αντιοξειδωτικές ιδιότητες Έχει χαρακτηριστεί ως το ελληνικό superfoods… Ο ταπεινός και συχνά καταφρονημ...

Επιβίωση με θυμάρι

Βότανα για ενίσχυση της τρίτης ηλικίας και μακροζωία, βότανα τα οποία συντελούν στη διατήρηση της ζωτικότητας

Growing Lemons from Leaf Cuttings: A Step-by-Step Guide The lemon tree, scientifically known as Citrus limon, originates from India and stands as an evergreen plant...

Unlock the Secret to Growing New Lemons from Leaf Cuttings: A Step-by-Step Guide. The lemon, originating from India, stands as a valuable evergreen tree known...

Οι ευεργετικές δράσεις του άνηθου και πώς να τον χρησιμοποιήσετε και εκτός μαγειρικής.

©ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ Κολλιτσίδα το Βότανο που οδηγεί το Σώμα σε μια κατάσταση ολοκληρωτικής Υγείας Η κολλιτσίδα έχει μια μακρά ιστορία μέσα στο διάβα...

Γνωρίστε τις εκπληκτικές ιδιότητες της Λουίζας καθώς και τρόπους χρήσης.

Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το πολυκόμπι για να θεραπεύουν τα τραύματα, ως διουρητικό και ως αιμοστατικό.

Η πικραγγουριά (Ecballium elaterium, Εκβάλλιον το ελατήριο) είναι φυτό της οικογένειας των κολοκυνθοειδών, συγγενικό φυτό με τηνκολοκυθιά, την αγγουριά και την καρπουζιά. Είναι έρπων ετήσιο φυτό, το οποίο είναι αυτοφυές στη Μεσόγειο. Το φυτό επίσης έχει προσαρμοστεί και σε άλλες περιοχές στις οποίες εισήχθη ως καλλωπιστικό. Το φυτό είναι δηλητηριώδες, όμως χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Περιγραφή Το φυτό φτάνει σε ύψος τα 30 εκατοστά και σε διάμετρο το ένα μέτρο. Κάνει έντονα κίτρινα μονόοικα άνθη, δηλαδή τα άνθη είναι είτε αρσενικά είτε θηλυκά, αλλά υπάρχουν δύο άνθη πάνω στο φυτό. Το φυτό μπορεί να αυτογονιμοποιηθεί. Η ανθοφορία του διαρκεί από τον Ιούνιο μέχρι το Αύγουστο. Το επιστημονικό όνομά του το φυτό το πήρε επειδή όταν κάποιος αγγίξει τους ώριμους καρπούς, αυτοί ανοίγουν και οι σπόροι εκτοξεύονται παντού. Οι καρποί καλύπτονται από τριχίδια. Φαρμακευτικές χρήσεις και τοξικότητα Η πικραγγουριά χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως φάρμακο. ΟΔιοσκουρίδης την αποκαλεί «ελατήριο» και την χαρακτηρίζει ως ισχυρόκαθαρτικό. Στην λαϊκή ιατρική, οι ρίζες και οι καρποί χρησιμοποιούνται ως καθαρτικά, αναλγητικά και αντιφλεγμονώδη. Η αντιφλεγμονώδης δράση οφείλεται στο συστατικό κουκουρμπιτακίνη Β, ένα τριτερπένιο το οποίο ανήκει στις κουρκουρμπιρακίνες, οι οποίες έχουν αναγνωριστεί ως οι τοξικές ουσίες της οικογένειας των κολοκυνθοειδών. Στην περιοχή της Μεσογείου, εκχύλισμα από το καρπό της πικραγγουριάς έχει χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία της ρινοκολπίτιδας, της ιγμορίτιδας και της κίρρωσης του ήπατος, με ενδορινική χορήγηση. Εντός μερικών λεπτών από την χορήγηση του εκχυλίσματος έχει παρατηρηθεί οίδημα βλεννογόνου του ανωτέρου αναπνευστικού, ιδίως της μαλακής υπερώας και της σταφυλής, πιθανόν εξαιτίας φλεγμονώδους αντίδρασης ή απευθείας τοξικής δράσης, το οποίο μπορεί τελικά να οδηγήσει σε απόφραξη των αεραγωγών, ενώ μπορεί να οδηγήσει σε νέκρωση των κυττάρων του βλεννογόνου της μύτης. Το εκχύλισμα δεν πρέπει να χορηγείται σε έγκυες γιατί μπορεί να προκαλέσει αποβολή του εμβρύου. Οι καρποί περιέχουν επίσης τη δηλητηριώδη ουσία ελατηρίνη. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC ***** Η λαϊκή υστερία για την πικραγγουριά, που «θεράπευε» τον καρκίνο. Άδειασαν οι κλινικές και γέμισαν τα χωράφια... Το 1952, ετοιμοθάνατοι καρκινοπαθείς έφευγαν μαζικά από τα νοσοκομεία και έτρεχαν στα βουνά για να μαζέψουν ρίζες πικραγγουριάς. Πίστευαν ότι πίνοντας το αφέψημα του φυτού, θα νικούσαν τον καρκίνο. Ο μύθος εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε χωριό της Ηλείας, όταν μια γυναίκα δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι ο όγκος που είχε στην κοιλιά της εξαφανίστηκε μέσα σε 10 ημέρες, πίνοντας χυμό πικραγγουριάς. Μέσα σε λίγες μέρες, η αντικαρκινική θεραπεία με το φυτό εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η πικραγγουριά μονοπωλούσε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και παντού εμφανίσθηκαν θεραπευμένοι καρκινοπαθείς, που έπιναν το αφέψημα. Σύντομα, το φυτό χρησιμοποιούνταν για πάσα νόσο. Ακόμη και οι καραφλοί έτριβαν αλοιφή πικραγγουριάς στο κεφάλι τους, για να βγάλουν μαλλιά. Οι κλινικές άδειαζαν, γιατί ο κόσμος προτιμούσε να πιεί την πικραγγουριά, από το να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Ο ιατρικός κόσμος είχε διχαστεί, καθώς υπήρχαν γνωστοί γιατροί της εποχής που υποστήριζαν δημόσια τις θεραπευτικές ιδιότητές της! Σύντομα όμως, αποκαλύφθηκε ότι η πικραγγουριά, όχι μόνο δεν είχε θεραπευτικές ιδιότητες, αλλά μπορούσε να γίνει επικίνδυνη για την υγεία. Κάποιοι ασθενείς πέθαναν, αφού ήπιαν το αφέψημα. Τότε προκλήθηκε σάλος. Οι ελάχιστοι γιατροί που υπερασπίστηκαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της πικραγγουριάς, πέρασαν από τα πειθαρχικά συμβούλια του υπουργείου και των ιατρικών συλλόγων τους. Τελικά, οι γιατροί που ενεπλάκησαν, συνέχισαν κανονικά τη δραστηριότητά τους και η ελπίδα για την πικραγγουριά, μετά από λίγο, έσβησε. Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου», τον παροξυσμό που δημιούργησε η «φήμη» της πικραγγουριάς και τις ιστορίες ασθενών, που ήπιαν το αφέψημα.... Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/antikarkiniki-pikrangouria-pou-edose-elpida-se-chiliades-karkinopathis-alla-itan-apati/ ***** Βιότοπος – περιγραφή: Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Ecbalium elaterium και ανήκει στην οικογένεια των Κολοκυνθωδών. Λατινικά συνώνυμα του είναι Momordica elaterium, Ecbalium cumunis sytvestris asinus dictus. Στη χώρα μας το συναντούμε με τα ονόματα Πικραγγουριά, Αγριαγγουριά, Γαιδουραγγουριά, Πεταχτούλα, Κοπραγκουρά και Εκβάλιον. Στην Κρήτη τα αποκαλούν ακόμη Αγριγιαγγουργιά, Δραγγουργιά ή Πρικαγγουριά. Βρίσκεται σε ακαλλιέργητους και πετρώδεις τόπους σε όλες τις χώρες της Μεσογείου. Είναι φυτό πολυετές, αυτοφυές, που μπορεί να φτάσει το 1 μέτρο ύψος, ελαφρώς σαρκώδες με πυκνές αδρές τρίχες και έρποντες βλαστούς. Έχει χοντρά φύλλα σε σχήμα καρδιοειδές ή τριγωνικό. Χαρακτηριστικοί είναι οι κυλινδρικοί καρποί, μήκους περίπου 3 εκατοστών, που αποκαλούνται μήλα της πικραγγουριάς. Μοιάζουν με μικρά αγγούρια, είναι πολύ τριχωτοί και έχουν μήκος περίπου 5 εκατοστά. Όταν ωριμάζουν σπάνε και τινάζουν με ορμή ένα υγρό γεμάτο σπόρους, το οποίο είναι πολύ ερεθιστικό για το δέρμα. Για τον λόγο αυτό οι καρποί αποκαλούνται και ελατήρια. Το συναντούμε στις άκρες των δρόμων, σε κατολισθήσεις, σε χέρσα εδάφη σε χαμηλό και μέσο υψόμετρο. Τα άνθη του είναι κίτρινα, αρσενικά και θηλυκά, με τα αρσενικά να έχουν 5 πέταλα (βγαίνουν το καλοκαίρι σε μικρά τσαμπιά), ενώ τα θηλυκά βγαίνουν μοναχικά στο τέλος μιας μακριάς ουράς. Ιστορικά στοιχεία: Φυτό πολύ γνωστό από την αρχαιότητα. Το θεωρούσαν πανφάρμακο για όλες τις αρρώστιες και το καλλιεργούσαν στους κήπους για ιατρική χρήση. Ο Ιπποκράτης το συνιστούσε για καρκίνους του πεπτικού συστήματος -«καρκίνου γενομένου ..διδόναι πίνειν ελατήριον»-, σημειώνοντας ότι ο ασθενής έπρεπε να είναι σε καλή φυσική κατάσταση για να το πιει, μια και το ρόφημα είναι ισχυρό καθαρτικό. Ο Ιπποκράτης αναφέρει ακόμη πως έδωσε σε μια κατσίκα να φάει πικραγγουριά για να δώσει το γάλα της να το πιει ένα παιδάκι για καθάρσιο. Ο τρόπος χορήγησης τέτοιου καθάρσιου ήταν γνωστός από την αρχαιότητα. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι από τη πικραγγουριά παρασκευάζεται το «ελατήριον», ο αποξηραμένος στον ήλιο χυμός του καρπού, που θεωρούσε ότι βοηθά για πολλές αρρώστιες των ματιών, των δοντιών, των όγκων των αυτιών, την κώφωση, την ψώρα και άλλα. Ο Θεόφραστος αναφέρει τις ρίζες της για την θεραπεία σε ψωρίαση των ζώων. Οι αρχαίοι έκαναν μεγάλη χρήση του φυτού σαν δραστικού καθαρτικού χρησιμοποιώντας κυρίως κατά της υδρωπικίας (για τη θεραπεία της οποίας το χρησιμοποιούσαν και μεταγενέστεροι γιατροί), σε δόση 0,05 έως 0,15 γραμμάρια 2 με 3 φορές την ημέρα, ενωμένο με κάποια αρωματική ουσία. Εκτιμήθηκε κυρίως για τη θεραπεία υδρωπικίας που συνοδεύει καρδιακά και νεφρικά νοσήματα. Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν ακόμη εξωτερικώς το χυμό για τη διάλυση αποστημάτων και άλλων όγκων. Οι Άραβες χρησιμοποιούσαν το φυτό κατά του ικτέρου. Η πικραγγουριά αποτελούσε τα παλιά χρόνια κύριο συστατικό σαν ένα από τα καλύτερα φάρμακα στις συνθέσεις διαφόρων ειδικοτήτων, όπως το «πανχυμαγωγόν ματζούνι», οι «αλοιφές του Αγρίππα» και του «Αρθανίτα», το «διαβότανο έμπλαστρον» κ.α. Σε θεραπευτικές δόσεις το φυτό εξυμνήθηκε σαν θεραπευτικό της υδρωπικίας, των σπλαχνικών εμφράξεων, των κωματωδών παθήσεων, της λευκόρροιας, της αμηνόρροιας, της ελμινθιάσεως και των χρόνιων δερματικών παθήσεων. Ο Τόμσον το συνιστούσε ως ένα από τα καλύτερα υδραγωγά φάρμακα σε ημερήσια δόση 0,15 του γραμμαρίου δύο φορές την ημέρα, ανακατεμένο με σκόνη σπερμάτων γλυκάνισου και εκχύλισμα άρκευθου σε περιπτώσεις ύδρωπος ασκίτου χωρίς φλογώσεις και ερεθισμούς των σπλάχνων. Προκαλούσε άφθονες διαρροϊκές κενώσεις, συνοδευόμενες από μερικούς εμέτους, τις δύο πρώτες ημέρες, λίγους κολικούς και στεγνότητα λάρυγγος. Εξαφάνιζε όμως τη νόσο μέσα σε 10 ημέρες. Το χρησιμοποιούσαν εσωτερικά ενάντια στην επίμονη δυσκοιλιότητα συνοδευόμενη με ατονία των εντέρων για την απελευθέρωση του οργανισμού όσο πιο γρήγορα γίνεται από την συγκέντρωση υγρών σε οιδήματα, ακολουθούμενα από νεφρικές παθήσεις, παθήσεις του συκωτιού (κίρρωση ήπατος και χρυσή) ρευματισμούς, παράλυση και έρπη ζωστήρα. Η δόση που χρησιμοποιούσαν ήταν 0,05 γραμμάρια. Εξωτερικά το χρησιμοποιούσαν για την ιγμορίτιδα και για εντριβές και καταπλάσματα στις επώδυνες κλειδώσεις (ρευματισμούς). Στη λαϊκή ιατρική θεράπευαν τον ίκτερο βάζοντας στη μύτη του ασθενούς πρόσφατο χυμό πικραγγουριάς, ο οποίος προκαλούσε αμέσως δακρύρροια και πταρμούς και αποβολή πολλών βλεννών πρασινοκίτρινων από τα ρουθούνια. Στην Κρήτη τους καρπούς τους ονόμαζαν πρικαγγουράκια. Τον χυμό σε κατάπλασμα τον χρησιμοποιούσαν ενάντια στους μώλωπες και την αμυγδαλίτιδα. Χρησιμοποιούσαν ακόμη τον χυμό κατά του ικτέρου και εναντίον της ιγμορίτιδας ρουφώντας τον χυμό από τη μύτη. Γνώριζαν πως η ρίζα του φυτού έχει καθαρτικές ιδιότητες καθώς και την τοξικότητα του φυτού. Όπως χαρακτηριστικά έλεγαν «δεν πρέπει κανείς να πάρει περισσότερο από μισή δακτυλήθρα του ραψίματος γιατί θα ψακωθεί (θα πάθει δηλητηρίαση)» Συστατικά-χαρακτήρας: Όλα τα μέρη του βοτάνου έχουν γεύση πικρή και δυσάρεστη. Κατά τους Braconnot και Paris περιέχει μια αμυλώδη ουσία, μια εκχυλισματική ουσία, όχι καθαρτική, φυτικό λεύκωμα και διάφορα άλατα. Ο Morries το 1831 απομόνωσε ένα κύριο συστατικό που ονόμασε ελατηρίνη. Ο Paris την παρήγαγε σε ακάθαρτη κατάσταση, ρητινώδη, απαλή, πράσινη και πολύ καθαρτική, με το όνομα ελατίνη. Ο χυμός που βγάζουν οι καρποί είναι εξαιρετικά πικρός και δριμύς. Περιέχει τις ενεργείς ουσίες ελατετρίνη, αλφαελατετρίνη, μπεταελατετρίνη, πικρά γλουκονικά και άλλα. Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή: Το φυτό ανθίζει στις αρχές του καλοκαιριού. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιείται ο χυμός των καρπών (ελατήριο) και η ρίζα. Το ελατήριο, είναι το κατακάθι που συγκεντρώνεται στον πάτο του δοχείο όταν στύψουμε τους καρπούς (λίγο πριν ωριμάσουν) και αφήσουμε τον χυμό τους σε ηρεμία για αρκετή ώρα. Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις: Εσωτερικά χρησιμοποιείται ενάντια στην επίμονη δυσκοιλιότητα συνοδευόμενη από ατονία των εντέρων. Βοηθά στην απελευθέρωση του οργανισμού από τη συγκέντρωση υγρών (οιδήματα), που προκαλούνται από νεφρικές παθήσεις, κίρρωση ήπατος, χρυσή, ρευματισμούς, παράλυση και έρπη ζωστήρα. Εξωτερικά χρησιμοποιείται για την ιγμορίτιδα και για εντριβές και καταπλάσματα στις επώδυνες κλειδώσεις σερευματισμούς. Παρασκευή και δοσολογία: Για εσωτερική χρήση το εκχύλισμα παρασκευάζεται ως εξής. Παίρνουμε τους καρπούς του φυτού, τους καθαρίζουμε, βγάζουμε από μέσα τα σπέρματα και τα εκθλίβουμε για να βγάλουμε τον χυμό, που τον καθαρίζουμε και τον εξατμίζουμε στη φωτιά για να πάρει τη μορφή και σύσταση εκχυλίσματος. Χορηγείται σε δόση 2-15 εκατοστών του γραμμαρίου, σε χάπια 2-3 φορές την ημέρα, ελαττώνοντας ή αυξάνοντας τη δόση ανάλογα με τα αποτελέσματα. Ο Διοσκουρίδης το χορηγούσε σε δόση 5-10 κόκκων (δηλαδή 25 – 50 εκατοστά του γραμμαρίου). Εξωτερικά ο πολτός της ρίζας χρησιμοποιείται ως κατάπλασμα. Προφυλάξεις: Παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν το «ελατήριον» της πικραγγουριάς χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, η πραγματικότητα είναι ότι το βότανο αυτό πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή και μόνο μετά από συμβουλή ιατρού ή έμπειρου βοτανοθεραπευτή. Δόση μεγαλύτερη των 6 γραμμαρίων αρκεί για να επιφέρει τον θάνατο. Δόση ενός γραμμαρίου είναι ικανή να προκαλέσει φλεγμονή στον βλεννογόνο του στομάχου και να φέρει έντονους εμετούς και πόνους. Είναι βίαιο καθαρτικό και διουρητικό και κατά τον Θεόφραστο οι τρομεροί εμετοί που προκαλεί είναι σημάδι της δύναμης τουβοτάνου. Η αναρρόφηση μία μόνο σταγόνας από τον χυμό των καρπών της μπορεί να προκαλέσει φοβερή καταρροή της μύτης για μία ολόκληρη εβδομάδα και να αποσυμφορήσει τελείως τον ρινικό βλεννογόνο. Αυτός ήταν και ο λόγος που το χρησιμοποιούσαν στη θεραπεία της ιγμορίτιδας. Τελικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το βότανο αυτό καλύτερο είναι να το αποφεύγουμε με δεδομένο ότι σήμερα υπάρχουν πολλά άλλα ασφαλή βότανα για τις ίδιες παθήσεις, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Καλό όμως είναι να το γνωρίζουμε και να ενημερώνουμε, ιδιαίτερα τα παιδιά μας, ότι πρέπει να αποφεύγουμε την επαφή με τους καρπούς του φυτού, μια και στην περίοδο ωρίμανσης όπως αναφέραμε, η απλή επαφή με τον καρπό μπορεί να προκαλέσει το πέταγμα του χυμού με πίεση πάνω μας, πράγμα καθόλου ευχάριστο μια και είναι εξαιρετικά ερεθιστικό. *Άρθρο του Σάκη Κουβάτσου (Χειρουργός οδοντίατρος) στα Χανιώτικα νέα http://www.herb.gr/index.php/catalog/product/view/id/741/s/pikraggouria/category/24/ ***** Η επικινδυνότητα του χυμού της πικραγγουριάς. Ο κίνδυνος από τη χρήση του χυμού της πικραγγουριάς Η πικραγγουριά ή Ελατήριον ο Αγριοσίκυς (Ecballium elaterium, ή Momordica Elaterium, Γαλλ. Concombre sauvage; ή Concombre d'âne ή Mordique, Aγγλ. Squirting Cucumber, Τουρκ. Ατζί-Χιγιάρ, Ισπ. Pepinillo del diablo, Ιταλ. Cocomero asinino) είναι αυτοφυές ετήσιο φυτό, έρπον ζιζάνιο των παραλίωντων χωρών της Μεσογείου, που ανήκει στην οικογένεια των Κολοκυνθωδών (Curcubitaeae). 'Ονομάζεται κοινώς. Άγριαγγουριά, Γαΐδαραγγουριά, Πικραγγουριά ή Πετραγγουριά (στην Κύπρο) και είναι ό γνωστός στους αρχαίους Έλληνες ως άγριος Σίκυος. Tο εκχύλισμα του καρπού της πικραγγουριάς, το οποίο ο Διοσκουρίδης ονομάζει έλατήριον, αποτελεί δραστικότατο καθαρτικό φάρμακο. Πάντα τα μέρη του φυτού και ιδίως ό καρπός του, είναι τοξικά και περιέχουν τήν έλατηρίνην. Οι ρίζες και ο καρπός της πικραγκουριάς χρησιμοποιούνται στη ΄΄λαϊκή΄΄ ιατρική από την αρχαιότητα για τις καθαρτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες τους. Το τριτερπένιο της κουκουρμπιτακίνης Β είναι το ενεργό αντιφλεγμονώδες συστατικό της πικραγγουριάς. Οι κουκουρμπιτακίνες έχουν ενοχοποιηθεί στο παρελθό ως τα τοξικά συστατικά των φυτών της οικογένειας των Κολοκυνθωδών (Cucurbitceae) [2]. Πολλοί άνθρωποι των Μεσογειακών χωρών χρησιμοποιούν την πικραγγουριά για την αντιμετώπιση της ρινοκολπίτιδας. Οι πλείστοι από τους χρήστες αυτούς, αμέσως μετά τη χρήση του χυμού της πικραγγουριάς παρουσιάζουν οίδημα του βλεννογόνου του ανωτέρου αναπνευστικού και ιδιαιτέρως της σταφυλής. Είναι δυνατόν το οίδημα αυτό να οδηγήσει σε απόφραξη του ανώτερου αεραγωγού, που επιδεικνύεται και ακτινολογικά. Επειδή το οίδημα εκτείνεται σε όλο το ανωτέρω αναπνευστικό βλεννογόνο με κίνδυνο απόφραξης του αεραγωγού, οι ασθενείς ζητούν επειγόντως ωτορινολαρυγγολογική βοήθεια . Ο χυμόςτου καρπού της πικραγκουριάς συνήθως χρησιμοποιείται στη φυσική του μορφή και αναραίωτος. Μερικοί ρίχνουν σταγόνες χυμού ενδορρινικά για τη θεραπεία της ιγμορίτιδας ή της κίρρωσης του ήπατος. Σε άλλες περιπτώσεις οι ασθενείς, μπορεί να φάνε τον καρπό ακούσια, ιδίως τα παιδιά . Μερικές φορές ο χυμός στάζεται στους οφθαλμούς ή το δέρμα κατά τύχη. Μέσα σε λίγα λεπτά από την έκθεση στο χυμό της πικραγγουριάς, είτε λόγω αλλεργικής αντίδρασης, είτε λόγω άμεσης τοξικής δράσης των συστατικών του χυμού οι ασθενείς επιδεικνύουν ερεθισμό των βλεννογόνων ποικίλου βαθμού που εκδηλώνεται ως οίδημα του φάρυγγα, δύσπνοια, σιελόρροια, δυσφαγία, έμετος, επιπεφυκίτιδα, οίδημα του κερατοειδούς, έντονη ρινόρροια, που διαρκεί περισσότερο από 24 ώρες και διάβρωση ανάλογα με την περιοχή του σώματος που εκτέθηκε ο ασθενής . Η ενστάλαξη αναραίωτου χυμού πικραγγουριάς στη μύτη μπορεί να προκαλέσει νέκρωση του ρινικού βλεννογόνου που δεν βελτιώνεται με αντιαλλεργική αγωγή . Η οξεία αντίδραση του ανωτέρω αναπνευστικού βλεννογόνου είναι αλλεργική ή άμεση τοξική . Ο ασθενής αρχίζει να συνέρχεται μέσα σε 24 ώρες μετά τη χορήγηση 100% οξυγόνου με μάσκα, στεροειδών (80 mg πρεδνιζολόνης I.V. ή σύμφωνα με το σωματικό βάρος του ασθενούς), αντισταμινικά και βήτα 2 αγωνιστές (0,3 mg επινεφρίνης υποδορίως) . Ο ασθενής παρακολουθείται από τον ΩΡΛ επί 24 ώρες, ο οποίος ευρίσκεται σε ετοιμότητα να κάνει διασωλήνωση της τραχείας ή τραχειοστομία. Η έκθεση των οφθαλμών σε χυμό πικραγκουριάς αντιμετωπίζεται με τοπικά στεροειδή, κολλύριο αντιβιοτικού και υποχωρεί σε λίγες μέρες. Μόλις έρθει σε επαφή ο οφθαλμός με χυμό πικραγγουριάς αμέσως πρέπει να πλυθεί με νερό Η ενστάλαξη στο δέρμα του χυμού συνήθως δεν προκαλεί ερεθισμό. Οι γιατροί ανεξαρτήτως ειδικότητας πρέπει να ενημερώνουν τους πάσχοντες από ρινιτικά προβλήματα ότι η χρησιμοποίηση σταγόνων χυμού πικραγγουριάς στη ρινική κοιλότητα συνοδεύεται από έντονες παρενέργειες, οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα από τον ΩΡΛ μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή του. http://www.orlpedia.gr/index.php/news/mnu2/mnugeneralarticles/193--the-danger-use-of-the-juice-of-ecballium-elaterium ***** Μελισσοκομικό ενδιαφέρον Πεταχτούλα, Δραγγουργιά, Ελατήριο, Αγριαγγουριά, Εκβάλιον, Γαϊδουραγγουριάκαι με άλλα κατά τόπους ονόματα συναντάμε το φυτό Πικραγγουριά, σε όλη την Ελληνική επικράτεια. Η επιστημονική της ονομασία είναι Ecballium elaterium. Φύεται σε όλες τις χώρες τις χώρες τις Μεσογείου, ως συνήθως, σε ακαλλιέργητους τόπους, στα ερείσματα αγροτικών δρόμων, σε χέρσα χωράφια, αλλά και πετρώδες εδάφη. Σε περίπτωση που πέσει κατά λάθος υγρό των καρπών του φυτού στο δέρμα μας, πρέπει να το ξεπλύνουμε με άφθονο καθαρό νερό. Είναι φυτό πολυετές και πολλαπλασιάζεται με σπόρους. Σπάνια ξεπερνά σε ύψος το ένα μέτρο, οι βλαστοί του σαρκώδεις με πυκνές αδρές τρίχες στην επιφάνεια τους, έρπουν σε όλες τις κατευθύνσεις. Τα φύλλα του φυτού είναι χοντρά και μακρόστενα σε σχήμα τριγωνικό γεμάτα και αυτά με τριχίδια. Οι καρποί της πικραγγουριάς είναι κυλινδρικού σχήματος, σαν μικρά αγγουράκια με πολλά τριχίδια στην επιφάνειά τους και το μήκος τους φθάνει περίπου τα 6 εκατοστά. Όταν ωριμάζουν αλλάζουν χρώμα από έντονο σκούρο πράσινο σε ξεθωριασμένο κιτρινωπό. Τότε με το παραμικρό κούνημα ή άγγιγμα σπάνε και εκτινάσσουν με δύναμη το υγρό που εμπεριέχουν, μαζί με τους σπόρους, σε απόσταση αρκετών μέτρων. Αυτή η ιδιότητα των καρπών, ήταν αρκετή να τους προσδώσει την ονομασία ελατήρια. Θα πρέπει να δώσουμε προσοχή στο υγρό των καρπών του φυτού και να το αποφεύγουμε, διότι είναι αρκετά ερεθιστικό για το δέρμα μας. Πέντε κίτρινα πέταλα συνθέτουν τα άνθη της πικραγγουριάς. Υπάρχουν αρσενικά και θηλυκά. Τα αρσενικά ευρίσκονται σε μικρές ταξιανθίες των 5 ή 6 ατόμων μαζί, τα δε θηλυκά είναι μόνα τους και φύονται στις μασχάλες φύλλων στις άκριες βλαστών. Η περίοδος άνθησης είναι από μέσα Ιουλίου μέχρι να πέσουν οι πρώτοι παγετοί. Η πικραγγουριά είναι γνωστό φυτό από την αρχαιότητα, την καλλιεργούσαν στους κήπους και στις αυλές γιατί την χρησιμοποιούσαν σε όλες τις παθήσεις και ασθένειες. Ισχυρό βότανο – δηλητήριο Ο Ιπποκράτης το συνιστούσε για την ίαση σε καρκίνους του πεπτικού συστήματος"καρκίνου γενομένου, διδόναι πίνειν ελατήριον". Αναφέρει επίσης πως, έδωσε σε μια κατσίκα να φάει πικραγγουριά, κατόπιν την άρμεξε και έδωσε το γάλα σε ένα παιδάκι σαν καθάρσιο. Ο Πλίνιος έκανε χρήση του χυμού σε παθήσεις των δοντιών, των όγκων των αυτιών, την κώφωση, την ψώρα και άλλα. Ο Θεόφραστος χρησιμοποίησε τις ρίζες για την θεραπεία της ψωρίασης σε ζώα. Οι Άραβες χρησιμοποιούσαν το φυτό σαν φάρμακο κατά του ίκτερου. Στην λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα κατά της επίμονης δυσκοιλιότητας, τον ίκτερο, την αμυγδαλίτιδα, σαν καθαρτικό, κατά της ιγμορίτιδας, σαν κατάπλασμα σε μώλωπες, κατά της υδρωπικίας, σε παράλυση, σε έρπεις κλπ. Γνώμη μου είναι πως το βότανο αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί με πολύ μεγάλη προσοχή από έμπειρο βοτανοθεραπευτή ή ιατρό με ανάλογη ειδικότητα, διότι μια δόση μερικών γραμμαρίων επιφέρει θάνατο. Σε περίπτωση που πέσει υγρό των καρπών του φυτού στο δέρμα μας πρέπει να το ξεπλύνουμε με άφθονο καθαρό νερό. Μελισσοκομικό ενδιαφέρον Η πικραγγουριά για την εποχή που ανθίζει, από Ιούλιο μέχρι και μέσα Οκτωβρίου, την κάνει να είναι άριστο μελισσοκομικό φυτό βοηθητικής ανθοφορίας διότι μας δίνει πολύτιμη ποσότητα γύρης και κάποιες ποσότητες νέκταρος. Καθ'όσον αυτό το διάστημα του καλοκαιριού και φθινοπώρου, σπανίζουν τα γυρεοδοτικά φυτά, θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμο φυτό. Η γύρη έχει πορτοκαλοκίτρινο χρώμα και είναι πολύ θρεπτική, αυτό κάνει τα μελίσσια που ευρίσκονται κοντά σε εκτάσεις με πικραγγουριές να ανεβάζουν γόνους αλλά και να γεμίζουν τα πλαίσια με γύρη για χειμερινή χρήση ή μελλοντική επίσκεψη στο πεύκο. Οι μελισσοκόμοι που δεν μπορούν να πάνε μικρά και μεγάλα μελίσσια στο φθινοπωρινό ρείκι ας έχουν κατά νου κάποιες περιοχές που φύονται πικραγγουριές. Οι Έλληνες καλλιεργητές πρέπει να γνωρίζουν πως εφαρμογή φυτοφαρμάκων κατά την διάρκεια της ημέρας κάνει κακό στην παραγωγή τους. http://melissomania.gr/%CE%B2%CE%BF%CE%B7%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC ***** Αν δείτε πικραγγουριά στον ύπνο σας… Είναι προμήνυμα για το δυνατό ερωτικό πάθος και τις ερωτικές κατακτήσεις και επιτυχίες… Όνειρα γλυκά… ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ρουβήμ (ΡΟΔΟΣυλλέκτης)

Growing Lemons from Leaf Cuttings: A Step-by-Step Guide The lemon tree, scientifically known as Citrus limon, originates from India and stands as an evergreen plant...

©ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ Το τζίντζερ και το μέλι είναι δύο ισχυρά φυσικά προϊόντα που έχουν αποδειχθεί ότι έχουν αντικαρκινικές ιδιότητες. Μια μελέτη που...

Για να μην χάνεις καμία ανάρτηση, ακολούθησε μας στο GOOGLE NEWS! Το γαιδουράγκαθο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στις ημέρες ημέρες μα...

Πως φτιάχνω Βαλσαμόλαδο!☀️🌼#alexisflorakis #stjohnswort #balsamoil. Alexis Florakis · Original audio

Προστατίτιδα 1) Σε τρία ποτήρια καυτό νερό, ρίχνουμε 10 γραμμάρια από τα φύλλα του γαϊδουράγκαθου και τα αφήνουμε μέσα ένα τέταρτο της ώρας. Ο άρρωστος να πιεί ολόκληρη την ποσότητα σε κανονικά διαστή

Η πικραγγουριά (Ecballium elaterium, Εκβάλλιον το ελατήριο) είναι φυτό της οικογένειας των κολοκυνθοειδών , συγγενικό φυτό με την κολοκ...

Αν κάνετε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για τον τρόπο παρασκευής του σπαθόλαδου θα βρείτε μπόλικες αναφορές. Οι περισσότερες επιβεβαιώνουν ...

Ο συνδυασμός του λεμονιού και με τη μαγειρική σόδα έχει 1000 φορές πιο ισχυρή επίδραση από τη χημειοθεραπεία! Όντας πολλοί γνωρίζουν τις ισχυρές ιδιότητες όπου το λεμόνι προσφέρει. Λεμόνι και-σόδα-ο συνδυασμός-που σώζει ζωές Πολυάριθμες μελέτες έχουν αποδείξει τις αντικαρκινικές ιδιότητες του λεμονιού. Το λεμόνι παρέχει και άλλα οφέλη, συμπεριλαμβανομένων την ισχυρή δύναμη στη θεραπεία κύστεων […]

Φλαμούρι ή τίλιο, προέρχεται από το δένδρο φλαμουριά με πολύ καλά βοτανικά στοιχεία και ιδιότητες. Είναι ηρεμιστικό, χαλαρωτικό, σύμμαχος στο κρυολόγημα.

Το φασκόμηλο ή φασκομηλιά (Σάλβια η φαρμακευτική ελλ. Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός, Salvia officinalis) Συστηματική ταξινόμηση Βασίλειο: Φυτά (Plantae) Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta) Ομοταξία: Δικοτυλήδονα (Magnoliopsida) Τάξη: Λαμιώδη (Lamiales) Οικογένεια: Χειλανθή (Lamiaceae) Γένος: Ελελίφασκος (Salvia) Είδος: Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός (S. officinalis) Το φασκόμηλο ή φασκομηλιά (Σάλβια η φαρμακευτική ελλ. Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός, Salvia officinalis) ανήκει στο γένος των Αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών Ελελίφασκος (Salvia). Στα αγγλικά η κοινή του ονομασία είναι sage, ή garden sage, ή common sage. Το φασκόμηλο, πολυετές, θαμνώδες, με πολυάριθμα κλαδιά, ύψους μέχρι μισό μέτρο, βρίσκεται σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας κυρίως σε ξηρούς και πετρώδεις τόπους. Χαρακτηριστικά Τα φύλλα του είναι επιμήκη και παχιά, χρώματος λευκοπράσινου. Τα άνθη του φύονται κατά σπονδύλους, είναι χρώματος μοβ και ανθίζουν από το Μάιο ως τον Ιούνιο. Χρήσεις Το φυτό έχει έντονη αρωματική οσμή και καλλιεργείται για τις φαρμακευτικές ιδιότητες του, ως αφέψημα και ως καρύκευμα. Τα φύλλα που είναι και το κατεξοχήν χρησιμοποιούμενο μέρος του φυτού συλλέγονται λίγο πριν ή κατά την αρχή της ανθοφορίας με ξηρό και ηλιόλουστο καιρό, το Μάιο ή τον Ιούνιο και ξηραίνονται στη σκιά. Περιέχει ως κύρια ουσία αιθέριο έλαιο, φασκομηλόλαδο, άχρωμο ή ερυθροκίτρινο, σαπωνίνες, πικρές ουσίες, τερπένια, ρητίνες, πικρά διτερπένια, ταννίνες, τριτερπένια, φλαβονοειδή και θουγιόνη (thujone, μια μονοτερπενική κετόνη). Τα φύλλα έχουν αντισηπτικές, αποχρεμπτικές και σπασμολυτικές ιδιότητες.Το φυτό έχει στομαχικές, τονωτικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες ενώ χρησιμοποιείται και κατά των νευραλγιών. Η φασκομηλιά χρησιμοποιείται στη θεραπευτική με τη μορφή αφεψήματος εσωτερικά ως ανθιδρωτικό (ιδιαίτερα κατά του νυχτερινού ιδρώτα φυματικών και νευρασθενών). Το φασκόμηλο με τη μορφή αφεψήματος είναι ιδανικό για την θεραπευτική του στόματος σε περίπτωση τραυματισμών, άφτρων, φαρυγγίτιδας και κατά της ουλίτιδας. Ελαττώνει τα αέρια του εντέρου, είναι διουρητικό και εμμηναγωγό. Ακόμη είναι αιμοστατικό, και τοπικό αναισθητικό του δέρματος.[1] Επίσης έχει αντιβιοτική, αντιμυκητική, αντισπασμωδική και υπογλυκαιμική δράση.[1] Στον αρχαίο κόσμο το χρησιμοποιούσαν για δαγκώματα φιδιών και εντόμων, για να αυξήσουν τη γονιμότητα των γυναικών και για να διώχνουν τα κακά πνεύματα κτλ. Ως αφέψημα Στις περιοχές της Μεσογείου αποξηραίνεται και πίνεται ως αφέψημα, το γνωστό φασκόμηλο. Το αφέψημα λαμβάνεται και σερβίρεται αμέσως μετά το βράσιμο. Αν παραμείνει αρκετή ώρα μαζί με τα φύλλα που έβρασαν, οι πικρές ουσίες μέσα στο αφέψημα αυξάνονται και η γεύση του γίνεται δυσάρεστη. Στη μαγειρική χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό διαφόρων ζωμών, φαγητών και του ξιδιού ενώ θεωρείται και μελισσοτροφικό φυτό παρέχοντας μέλι εκλεκτής ποιότητας. Η γεύση του είναι αρκετά πιπεράτη και ταιριάζει πολύ με λιπαρά κρεατικά και τυριά. Επίσης ταιριάζει με ψάρια και θαλασσινά. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, η χρήση του έχει θετική επίδραση στη θεραπεία του Αλτσχάιμερ και στην υπερλιπιδαιμία. Πάντως η χρήση του πρέπει να γίνεται με σύνεση γιατί υπάρχουν περιπτώσεις δηλητηρίασης από υπερβολική χρήση που οφείλεται κυρίως στην ουσία θουγιόνη που υπάρχει στο φυτό. Είδη Το γένος περιλαμβάνει σύμφωνα με διάφορες πηγές γύρω στα χίλια είδη[2] που εξαπλώνονται σχεδόν σε όλες τις κυρίως εύκρατες περιοχές της γης. Μερικά είδη είναι τα ακόλουθα: Salvia aegyptiaca Ε. ο αιγυπτιακός Salvia aethiopis Ε. η Αιθιοπίς Salvia alba Ε. ο λευκός Salvia albicaulis Ε. ο λευκόκαυλος Salvia albiflora Ε. ο λευκανθής Salvia albimaculata Ε. ο λευκόστικτος Salvia albocaerulea Ε. ο κυανόλευκος Salvia alborosea Ε. ο ροδόλευκος Salvia altissima Ε. ο υψηλότατος Salvia arabica Ε. ο αραβικός Salvia argentea Ε. ο αργυρόχρους Salvia brachyantha Ε. ο βραχυανθής Salvia brachyloba Ε. ο βραχύλοβος Salvia brachyphylla Ε. ο βραχύφυλλος Salvia ceratophylla Ε. ο κερατόφυλλος Salvia chamaedryoides Ε. ο χαμαιδρυοειδής Salvia chionantha Ε. ο χιονανθής Salvia chloroleuca Ε. ο χλωρόλευκος Salvia chrysophylla Ε. ο χρυσόφυλλος Salvia cinnabarina Ε. ο κινναβάρινος Salvia cryptoclada Ε. ο κρυπτοκλαδής Salvia cyanantha Ε. ο κυανανθής Salvia cyanocephala Ε. ο κυανοκέφαλος Salvia dentata Ε. ο οδοντωτός Salvia dryophila Ε. ο δρυόφιλος Salvia elegans Ε. ο κομψός Salvia erythrostoma Ε. ο ερυθρόστομος Salvia erythrostephana Ε. ο ερυθροστέφανος Salvia heterotricha Ε. ο ετερότριχος Salvia leucantha Ε. ο λευκανθής Salvia leucophylla Ε. ο λευκόφυλλος Salvia malvifolia Ε. ο μαλαχόφυλλος Salvia pallida Ε. ο ωχρός Salvia pratensis Ε. ο λειμώνιος Salvia rubifolia Ε. ο ερυθρόφυλλος Salvia spinosa Ε. ο ακανθώδης Salvia trachyphylla Ε. ο τραχύφυλλος Salvia urticifolia Ε. ο κνιδόφυλλος Salvia viridis Ε. ο χλωρός Salvia viscosa Ε. ο ιξώδης Λαογραφία Στην Κύπρο το φασκόμηλο ονομάζεται "σπατζιά" και στην Ήπειρο "μουσφακίδι". Ελλάδα Από την Κρητική λαϊκή παράδοση, ένα απόσπασμα από Κρητική μαντινάδα: "Αρισμαρί και ρίγανη, φασκομηλιά, φλισκούνι, θύμος, μυρθιά και καντιφές μ' ανοιξανε τ' αρθούνι." Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%BF **************** Φασκόμηλο ή αλισφακιά ή ελελίσφακος και το λατινικό του όνομα salvia officinalis Φασκόμηλο..... οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι χάριζε στον άνθρωπο την αθανασία... οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ήταν ιερό γιατί μπορούσε να σώσει την ζωή του ανθρώπου ή να του την χαρίσει... οι αρχαίοι Ρωμαίοι του είχαν μεγάλο σεβασμό και για αυτό συνόδευαν την συγκομιδή του με ειδικές τελετουργίες... οι Γάλλοι το ονομάζουν "το ελληνικό τσάι"και... όπως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι το χρησιμοποιούν σε πολλές εφαρμογές όπως φαρμακευτικές και μαγειρικές.... οι Κινέζοι το ιερό αυτό βοτάνι των αρχαίων Ελλήνων το ονόμαζαν "ελληνικό βλαστάρι"και το θεωρούσαν πολύ καλύτερο από το δικό τους τσάι... λέγεται ότι κατά την ακμή του εμπορίου του κινέζικου τσαγιού με την δύση οι Κινέζοι αντάλλασσαν δύο δεσμίδες τσάι κινέζικο με μία δεσμίδα ελληνικό φασκόμηλο... στην Κρήτη που το φασκόμηλο φύεται εν αφθονία υπήρχε παράδοση να γίνεται η συγκομιδή την πρώτη και την δεύτερη μέρα του Μάη και πριν από την ανατολή του ήλιου... Φασκόμηλο: το βοτανολογικό του όνομα salvia officinalis προέρχεται από την λατινική λέξη salvare που σημαίνει "θεραπεύω"... και εξαιτίας των θεραπευτικών του δυνάμεων και ιδιοτήτων το ονόμαζαν και "salvia salvatrix" δηλαδή σάλβια ο σωτήρ... φασκόμηλο το σωτήριον... και μιά μεσαιωνική παροιμία-κατά άλλους παλιά αραβική-έλεγε "γιατί να πεθάνει ένας άνθρωπος όταν στον κήπο του φυτρώνει φασκόμηλο;"....... ενώ η παράδοση των αγγλόφωνων λαών πίστευε ότι η φασκομηλιά φύτρωνε και ευδοκιμούσε μόνον σε κήπους σοφών και όπου αφέντης του σπιτιού ήταν η γυναίκα!!!!!!!!!! Τα ενεργά συστατικά του φασκόμηλου είναι: ~Πτητικό έλαιο-θυϊόνη,περίπου 50% ~Πικρές διτερπενοειδείς ουσίες ~Ταννίνες ~Φλαβονοειδή ~Φαινολικά οξέα,όπως ροζμαρινικό οξύ ~Τανασετόνη Οι δράσεις του είναι: ~Τονωτικό της μνήμης ~Τονωτικό όλου του οργανισμού ~Μειώνει την εφίδρωση - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μειώνει την εφίδρωση,γεγονός που, μαζί με την οιστρογονική και τονωτική του δράση το φασκόμηλο είναι ένα από τα αποτελεσματικότερα γιατρικά για την εμμηνόπαυση βοηθόντας το σώμα να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα!!!! ~Αντιπυρετικό ~Κατά του κρυολογήματος ~Κατά των ρευματισμών ~Κατά της νευροπάθειας ~Κατά των ερεθισμών του λαιμού είναι ιδανικό για όλους σχεδόν τους τύπους ερεθισμού του λαιμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για γαργάρες όπως επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα στοματικά έλκη και για τα πονεμένα και ερεθισμένα ούλα ~Ευεργετικό για τα μαλλιά προλαμβάνει το άσπρισμά τους και πολλές φορές επαναφέρει το χρώμα τους ~Ευεργετικό για το δέρμα ~Απολυμαντικό ~Έχει οιστρογονική δράση ~Ρυθμιστικό των έμμηνων-διευκολύνει την καλύτερη ροή του αίματος της περιόδου- Και τώρα μία-δύο εφαρμογές: Το φασκόμηλο και το στομάχι: κάνουμε έγχυμα φασκόμηλου και πίνουμε δύο φλιτζάνια την ημέρα μετά το φαγητό... είναι ένα καταπληκτικό χωνευτικό και ένα εξαίρετο ρόφημα για τις νευρώσεις του στομάχου... Το φασκόμηλο και τυμπανισμός: Ο τυμπανισμός είναι μία πάθηση που βασανίζει πολλούς ανθρώπους ιδίως τις απογευματινές ώρες εκτός από την ενόχληση πολλές φορές παραμορφώνει και την εμφάνιση με το να φαίνεται η κοιλιά φουσκωμένη το πρώτο μέλημα είναι να ελεγχθεί η διατροφή μας όταν όμως μας συμβαίνει να ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός τρόπος... κάνουμε έγχυμα φασκόμηλου και... πίνουμε δύο φλιτζάνια την ημέρα πάντα μετά το φαγητό το αποτέλεσμα είναι άμεσο... Σημείωση:Το φασκόμηλο επειδή είναι ιδιαίτερα διεγερτικό πρέπει να αποφεύγεται από άτομα υπερτασικά... όλοι μπορούμε να είμαστε υγιείς!!!!!!!!!!!!!!!!!! Thalia https://botanologia.blogspot.gr/2010/03/salvia-officinalis.html ************** Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός Τα φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά της Δωδεκανήσου. Ένα από τα πλέον γνωστά και περισσότερο χρησιμοποιούμενα φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά των παραμεσογείων περιοχών είναι και ο Ελελίσφακος ο φαρμακευτικός (Salvia Officinalis). Είναι γνωστός με τα ονόματα: αλισφακιά, σφακομηλιά, φασκομηλιά κ.λπ. Είναι θάμνος πολυετής, αειθαλής, ο οποίος αγαπά τα πετρώδη, ξηρά και άγονα εδάφη. Διακρίνεται σε πλατύφυλλο και στενόφυλλο ή ούλη (σγουρή) σφακομηλιά. Η σγουρή θεωρείται ανωτέρας ποιότητας, επειδή έχει εντονότερο και πλέον ευχάριστο άρωμα. άλλα είδη αυτοφυή στην Ελλάδα είναι τα ακόλουθα: α) Σαλβία η τρίλοβος (Salvia triloba) β) Σαλβία η μηλοφόρος (Salvia pomifera) γ) Σαβία η καλυκώδης (Salvia calycina) Eίναι αξιοσημείωτο, ότι σε ολόκληρη τη Νίσυρο δεν απαντά αυτοφυής αλισφακιά. Πιθανώς τούτο οφείλεται στη σύσταση του εδάφους (ηφαιστειογενές). Η αλισφακιά είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων και το αφέψημά της εχρησιμοποιείτο ως μαλακτικό, αποχρεμπτικό, αντιμικροβιακό κ.λπ. Στις πινακίδες του ανακτόρου της Κνωσού της Κρήτης (γραμμική γραφή Β) αναφέρεται ως "σφάκον", καθώς και το "σφακόεν έλαιον", το γνωστό αλισφακόλαδο, το οποίο παρασκευάζεται και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ευρέως στην Κρήτη. Ο μαθητής του Αριστοτέλους του Σταγειρίτου Θεόφραστος ο Λέσβιος ή ο Ερέσιος διακρίνει δύο είδη αλισφακιάς, ήτοι: α) τον “σφάκον” και β) τον "ελελίσφακον": "Σφάκος δε και ελελίσφακος διαφέρουσιν ωσάν το μεν ήμερον, το δε άγριον. Λειότερον γαρ το φύλλον του σφάκου και έλαττον και αιχμηρότερον, το δε του ελελίσφακου τραχύτερον". (Θεόφραστος, Περί φυτών ιστορίας, 6,2,5). Ο Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος Αναζαρβεύς αναφέρει σχετικά με την αλισφακιά τα εξής: "Eλελίσφακον. Οι δε λελίσφακον, οι δε σφάκον... Ρωμαίοι σάλβια, οι δε κόρσαλον. Ούρα άγει πινόμενον και έμμηνα και έμβρυα κατασπάν και τρυγόνος πληγαίας αρήγειν, μελαίνει δε και τρίχας και τραυματική και ίσχαιμος και αυτοκαθαρτική των θηριωδών ελκών έστι. Παύει δε συν οίνω το αφέψημα των φύλλων και των κλάδων αυτής προσκλυζόμενον κνησμούς τους περί τα αιδοία". (Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής ΙΙΙ, 33). Ο αυτός συγγραφέας μνημονεύει τον "ελελισφακίτην οίνον" και τις χρήσεις αυτού: "Ελελισφακίτης (οίνος) ομοίως. Ελελισφάκου ο εις γλεύκους αμφορέα, ο έστι κεράμιον, κάθες. Ποιεί δε προς νεφρών πόνους και κύστεως και πλευρών, αίματος αναγωγάς, βηχί, ρήγμασι, σπέρμασι, θλάσμασιν, εμμήνοις εστεγνωμένοις". (Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής, V, 61). H αλισφακιά αντιδρά σε τσιμπήματα εντόμων και δημιουργούνται μικρά σφαιρικά ογκίδια, τα οποία πολλοί θεωρούν καρπούς του φυτού και ονομάζονται φασκόμηλα. Όταν είναι μικρά και τρυφερά τρώγονται. Όταν μεγαλώσουν, εντός αυτών αναπτύσσονται μικροί σκώληκες, χρώματος λευκού, που αργότερα μεταμορφώνονται σε μικρά έντομα, διατρυπούν το φασκόμηλο και εξέρχονται στην ατμόσφαιρα. Η αλισφακιά χρησιμοποιείται κυρίως στη φαρμακευτική ως αφέψημα, αλλά και στη μαγειρική και την αρωματοποιεία. Ως αφέψημα παρασκευάζεται ως εξής: αφού κοχλάσει το νερό, ρίπτονται μέσα 2-3 κλαδιά ξερής αλισφακιάς για ελάχιστο χρόνο, ώστε τα αιθέρια έλαια να απελευθερωθούν και να διαλυθούν στο νερό. Επειδή το αφέψημα είναι λίγο πικρό, χρησιμοποιείται ανά φλυτζάνι μια κουταλιά του γλυκού μέλι ή ζάχαρη. Ως προς την συλλογή της αλισφακιάς καταλληλότερη εποχή θεωρείται το θέρος ή αρχές του φθινοπώρου, προτού βρέξει, επειδή τότε το φυτό έχει λιγότερους πικρούς χυμούς, περισσότερα αιθέρια έλαια και εντονότερο άρωμα. Ξηραίνεται σε σκιερό και καλώς αεριζόμενο μέρος για να μην μουχλιάσει και να μην αλλοιωθεί και φυλάσσεται σε κατάλληλο μέρος. Από την αλισφακιά εξάγεται με απόσταξη το αλισφακέλαιον ή φασκομηλόλαδο, αιθέριο έλαιο, χρησιμοποιούμενον στην οικιακή ιατρική ως παυσίπονο, ιδιαίτερα στον πονόδοντο (οδονταλγίες), στους πόνους της κοιλιακής χώρας (στομάχου, εντέρων) κ.λπ. Επίσης χρησιμοποιείται για εντριβές, συνήθως αναμεμειγμένο με ρακή. Σύμφωνα με τη λαϊκή ιατρική, με το αφέψημα της αλισφακιάς και ξύδι θεραπεύεται η ουλίτιδα (γαλουφάς). Το αφέψημα της αλισφακιάς θεωρείται τονωτικό, αποχρεμπτικό, αντιδιαρροϊκό, ανθιδρωτικό, μαλακτικό. Επίσης πιστεύεται ότι καταπολεμεί την πιτυρίδα (ποικιλόχρους πιτυρίασις) και άλλων δερματικών νοσημάτων. Ακόμη χρησιμοποιείται μαζί με στίψη για γαργάρες στο λαιμόπονο. Η αλισφακιά θεωρείται αιμοστατική και χρησιμοποιείται συνήθως κατά την εξαγωγή των οδόντων. Παλαιότερα συνηθίζετο να καπνίζουμε πίππα φύλλα αλισφακιάς προς στερέωση κινουμένων οδόντων. Σύμφωνα με νεώτερες έρευνες το αιθέριο έλαιο, το οποίο παράγεται από την αλισφακιά, περιέχει κυρίως οργανικές ενώσεις: θυιόνη, κινεόλη και καμφορά και έχει αντιβακτηριοστατικές ιδιότητες (Π. Γεωργούδης, φυτά σε ρόλο εντομοκτόνων, εν εφημερ. "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" αρ. φ. 1299/22-12-2002, σ. 60). Ο λαός μας γνωρίζει από εμπειρία τις πολλαπλές ιδιότητες της αλισφακιάς και την χρησιμοποιεί από παλαιά για τη συντήρηση καρπών και τροφίμων. Τα αιθέρια έλαια και το έντονο, χαρακτηριστικό άρωμα των φύλλων και των βλαστών της αλισφακιάς, δρουν αποτρεπτικά για βλαβερά έντομα και παράσιτα και συγχρόνως διάκεινται φιλικά προς το φυσικό περιβάλλον. * Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Ηλ. Βολανάκης Έφορος Αρχαιοτήτων ε.τ. Η ΡΟΔΙΑΚΗ http://www.rodiaki.gr/article/82401/elelifaskos-o-farmakeytikos#ixzz4gTeJpFQO *************** Φασκόμηλο-Αλισφακιά Αρισμαρί και ρίγανη, φασκομηλιά, φλισκούνι, θύμος, μυρθιά και καντιφές τρυπούνε μου τ΄ αρθούνι. H Salvia είναι γένος Αγγειόσπερμων Δικότυλων φυτών που ανήκει στην τάξη Λαμιώδη (Lamiales), της οικογένειας των Λαμιίδων ή Χειλανθών (Lamiaceae ή Labiatae). Το όνομα του γένους Salvia προέρχεται από το λατινικό ρήμα salvare (=σώζω ζωές). Ονομάζεται επίσης ελελίφασκος ή αλισφακιά. Θεωρήθηκε ιερό βότανο από τους Έλληνες που το αφιέρωσαν στο Δία και από τους Ρωμαίους που το πήγαν στη Βρετανία. Για το κοινό αυτό βότανο οι Άραβες λένε "πώς μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος που έχει στο κήπο του φασκόμηλο;". Το φασκόμηλο ήταν γνωστό και στην αρχαιότητα. Οι πρόγονοί μας το χρησιμοποιούσαν σαν πολυφάρμακο και το αναφέρουν ο Διοσκουρίδης, ο Αέτιος, ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός, οι οποίοι το εκθείαζαν ιδιαιτέρως. Είναι ανώτερο σαν αφέψημα και από το Ευρωπαϊκό τσάι. Οι Λατίνοι το θεωρούσαν ιερό φυτό και το χρησιμοποιούσαν σε τελετές. Ήταν το φυτό της αθανασίας. Κατά το μεσαίωνα, χρησιμοποιόταν πλατιά για προβλήματα υγείας και ο Καρλομάγνος είχε διατάξει να φυτεύεται σε λαχανόκηπους και στους κήπους στα μοναστήρια. Σε επιδημίες, ειδικά αυτές της χολέρας, πίστευαν ότι όποιος έχει στο σπίτι του φυτεμένη φασκομηλιά δε φοβάται το θάνατο (Ζαννέτου-Παντελή 2000). Οι Κινέζοι το ονομάζουν ελληνικό βραστάρι και το θεωρούν καλύτερο από το τσάι. Εκτιμούσαν τόσο πολύ τη φασκομηλιά σαν βότανο, ούτως ώστε στην ακμή του εμπορίου του κινέζικου τσαγιού με την Δύση, αντάλλασσαν 2 δέσμες κινέζικο τσάι με μια δέσμη φασκόμηλο. Οι Γάλλοι το ονομάζουν ελληνικό τσάι και το χρησιμοποιούν όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όχι μόνο για φαρμακευτικούς αλλά και για μαγειρικούς σκοπούς. Οι Άραβες θεωρούσαν ότι μπορούσε να θεραπεύσει τα πάντα. Η χρήση του Φασκόμηλου ήταν ήδη γνωστή στους Ιάπωνες, αλλά και στους ιθαγενείς Ινδιάνους της Αμερικής. Για τη δράση του Φασκόμηλου, συναντάμε επίσης αναφορές από τα τέλη του 16ου αιώνα. Από τότε ο βοτανολόγος John Gerard υποστήριζε ότι το Φασκόμηλο είναι καλό για το κεφάλι και ότι επιταχύνει τη λειτουργία του νευρικού συστήματος και της μνήμης. Πρόσφατα, πειράματα επιβεβαίωσαν την ιδιότητα του Φασκόμηλου να ενισχύει τη μνήμη. Πιστεύεται ότι αυξάνει τα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή ακετυλοχολίνη, που βοηθάει στη μετάδοση των εγκεφαλικών μηνυμάτων. Τα επίπεδα της ακετυλοχολίνης παρουσιάζουν μείωση και στους ασθενείς της νόσου του Αλτσχάιμερ, και πιθανόν το φασκόμηλο να βοηθά στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της ασθένειας (Akhondzadeh et al., 2003, Perry et al., 1999). Το γένος Salvia περιλαμβάνει περίπου 900 είδη ποωδών και ξυλωδών φυτών που είναι ιθαγενή των εύκρατων και τροπικών περιοχών της γης και ιδιαίτερα του Νέου Κόσμου. Είναι φυτά με φύλλα ακέραια ή διαιρεμένα, ανάλογα με το είδος, τα οποία διατάσσονται αντίθετα, και άνθη συνήθως κόκκινα, μωβ ή μπλε που διατάσσονται σε μασχαλιαίους σπονδύλους. Ορισμένα είδη καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά για τα εντυπωσιακά άνθη τους. Γνωστότερο από αυτά είναι το είδος S. splendens της Βραζιλίας κοινώς γνωστό ως «φλόγες» για τα πυρόξανθα άνθη που έρχονται σε έντονη αντίθεση με τα βαθυπράσινα ωοειδή φύλλα. Άλλα καλλιεργούμενα ως καλλωπιστικά είδη είναι τα: S. azurea, με μπλε άνθη S. elegans, με πορτοκαλοκόκκινα άνθη S. guaranitica, με σκούρα μπλε ή μωβ άνθη S. wagneri, δενδρόμορφο θαμνώδες φυτό με ταξιανθίες από τριχωτά πυρόξανθα άνθη Το είδος S. argentea καλλιεργείται για το τριχωτό γκρίζο χειμερινό του φύλλωμα. Εκχυλίσματα των ειδών S. trifolia, S. lyrata, S. officinalis, S. pratensis χρησιμοποιούνται στην φαρμακευτική και στη λαϊκή θεραπευτική. Στην Ελλάδα απαντούν αυτοφυή 23 είδη Salvia κοινώς γνωστά ως αγριοσφακιά, αλισφακιά, μηλοσφακιά, φασκομηλιά, σπατζιά, χαχομηλιά (Davis 1982). Σημαντικότερα από αυτά είναι: • S. glutinosa, φύεται σε δάση στις ορεινές κυρίως περιοχές • S. horminum, φύεται σε ξηρούς βραχώδεις τόπους • S. pomifera, κοινώς γνωστό ως πικρή φασκομηλιά (Cretan sage) φύεται στη Ν. Ελλάδα σε υψόμετρο 0-500 m., στην Κρήτη μέχρι τα 1200 m., σε πετρώδεις λοφοπλαγιές (φυτό ημιθαμνώδες, ύψους 1 μέτρου με λείες στρογγυλές κηκίδες στο βλαστό, οι οποίες τρώγονται από τους Αραβες και λέγεται ότι σβήνουν τη δίψα παλιότερα οι χωρικοί συνέλεγαν τις κηκίδες αυτές την Πρωτομαγιά και τις έβραζαν σε ζάχαρη) • S. sclarea (Clary sage). Είναι κοινώς γνωστό με τα ονόματα αγιάννης, γοργόγιαννης κ.ά. Φύεται στην Ήπειρο και τη Μακεδονία σε υψόμετρο 300-900 m. σε ξηρούς βραχώδεις τόπους και κατά μήκος των δρόμων. Είναι διετές ποώδες φυτό με έντονα αρωματικά τριχωτά καρδιόσχημα φύλλα και λευκά άνθη, τα οποία όπως και τα φυλλοειδή βράκτια κάτω από αυτά έχουν ροζ ή βιολετί αποχρώσεις (από το είδος αυτό λαμβάνεται αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και στην παρασκευή καλλυντικών, για τη νόθευση του κρασιού, σε ηδύποτα, στην φαρμακευτική κ. ά.). Καλλιεργείται ευρέως στη Γαλλία, τη Βουλγαρία, την πρώην ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ. Θεωρείται επίσης ότι παρουσιάζει οιστρογονική και αντιμυκητιακή δράση (Carruba et al., 2002, Fournier 1948). • S. triloba ή fruticosa, κοινώς γνωστό ως αλισφακιά (Greek sage) φύεται στη Ν. Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου σε περιοχές χαμηλών υψομέτρων (<300m .="" 1200m.="" div=""> Σημαντικότερο είδος του γένους είναι η Salvia officinalis, η κοινή φασκομηλιά (Dalmatian sage) και φύεται στην Ήπειρο σε υψόμετρο 300-800 m. Η φασκομηλιά είναι πολυετές θαμνόμορφο φυτό, με πολυάριθμα ανορθωμένα κλαδιά, ύψους 0.30 – 0.50 m., με έντονη αρωματική οσμή, το οποίο απαντά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας σε χέρσους, ξηρούς, πετρώδεις τόπους. Τα φύλλα είναι λογχοειδή ή επιμήκη, ρυτιδωμένα παχιά λευκοπράσινου χρώματος, λεπτώς οδοντωτά. Τα κατώτερα φέρουν αρκετά ανεπτυγμένο ποδίσκο, ενώ τα ανώτερα δεν έχουν ποδίσκο και είναι οξύληκτα. Τα άνθη φύονται σε σπονδύλους ανά 3-6 και ανθίζουν από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο. Πολλοί το θεωρούν το ίδιο με το τσάι του βουνού, αλλά το λάθος είναι μεγάλο και σημαντικό, διότι οι ιδιότητές τους διαφέρουν, όπως άλλωστε και η γεύση τους. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες είναι εξαιρετικές. Η φασκομηλιά καλλιεργείται ως φυτό φαρμακευτικό και ως καρυκευματικό, ενώ μια ποικιλία με ποικιλόχρωμα άνθη καλλιεργείται ως καλλωπιστικό. Από τις καλλιέργειες των φαρμακευτικών φυτών συλλέγονται από τον Μάιο και μετά, οι φυλλοφόροι βλαστοί, οι οποίοι αποξηραίνονται. Το φυτό έχει στομαχικές, τονωτικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες ενώ χρησιμοποιείται και κατά των νευραλγιών. Στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, παρασκευάζουν από τα φύλλα αφέψημα, το γνωστό φασκόμηλο. Χρησιμοποιείται επίσης ως καρυκευματικό σε διάφορα εδέσματα και ζωμούς, καθώς και για τον αρωματισμό του ξυδιού, μέσα στο οποίο τοποθετούνται ανθισμένα κλαδάκια του φυτού. Επί πλέον η φασκομηλιά θεωρείται ως άριστο μελισσοτροφικό φυτό, παρέχοντας εκλεκτής ποιότητας μέλι. Στην μαγειρική χρησιμοποιείται για να νοστιμίζει κυρίως φαγητά με κρεατικά. Ως καλλυντικό συνιστάται για λιπαρά δέρματα, ως μάσκα για βαθύ καθαρισμό του προσώπου και ως ατμόλουτρο. Είναι ιδιαίτερα τονωτικό λόγω της τανίνης που περιέχει. Είναι καλό φάρμακο κατά της ατονίας του στομάχου και των εντέρων αλλά και απολυμαντικό και αποχρεμπτικό σε περίπτωση κρυολογημάτων. Θεωρείται τονωτικό της μνήμης και καταπολεμά τη νωθρότητα. Το φασκόμηλο είναι ευεργετικό στα μαλλιά και στυπτικό με μάσκα στο πρόσωπο. Σε αρκετούς θάμνους σχηματίζονται σκληρά, χνουδωτά σφαιρίδια, οφειλόμενα σε προσβολή εντόμων. Επειδή μοιάζουν με καρπούς, ο λαός τα αποκαλεί «μήλα της φασκομηλιάς», απ’ όπου το φυτό πήρε το όνομά του. Παλιότερα τα μασούσαν για να καθαρίσουν τα δόντια τους. Το αφέψημά του χρησιμοποιείται στη θεραπεία της ουλίτιδας και των δερματικών παθήσεων. Το αιθέριο έλαιό του κατά του πονόδοντου. Στη Μάνη, αλισπακίδα λέγεται ο καρπός της φασκομηλιάς, η φασκομηλιά λέγεται σπάκα από το αρχαίο σφάκος, καθώς και η αλισπακίδα από το αρχαίο ελελίσφακος. Άργαση λένε το βρασμένο νερό με φύλλα βελανιδιάς και φασκομηλιάς, με το οποίο πλένουν τα πιθάρια. Η φαρμακευτική χρήση του φυτού ανάγεται στις αρχές του 18ου αιώνα, οπότε και το χρησιμοποιούσαν ως ανθιδρωτικό. Η φασκομηλιά δρα επίσης κατασταλτικά και στην έκκριση των μαστικών αδένων και, σε μικρό βαθμό κατά του σακχαρώδη διαβήτη. Τα φύλλα διαθέτουν σπουδαίες αντισηπτικές, σπασμολυτικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες. Η φασκομηλιά χρησιμοποιείται στη θεραπευτική με τη μορφή αφεψήματος για πλύση του στόματος σε περίπτωση τραυμάτων της στοματικής κοιλότητας (στοματίτιδα, φαρυγγίτιδα, ουλίτιδα) και εσωτερικά ως ανθιδρωτικό (ιδιαίτερα κατά του νυχτερινού ιδρώτα φυματικών και νευρασθενών), ενώ σε μικρές δόσεις χρησιμοποιείται ως στομαχικό, σπασμολυτικό, άφυσο (παρεμποδίζει την δημιουργία αερίων στα έντερα), ουραγωγό και εμμηναγωγό. Απόσπασμα από : "Βοτανική εξάπλωση και χρήσεις στη λαϊκή θεραπευτική ειδών του γένους Salvia L. (φασκόμηλο)." των : Δρ. Διαμάντω Μ. Λάζαρη, Λέκτορας Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Φαρμακευτικής, Τομέας Φαρμακογνωσίας – Φαρμακολογίας, Εργαστήριο Φαρμακογνωσίας και Δρ. Σκαλτσά Ελένη, Αναπλ. Καθηγήτρια Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Φαρμακευτικής, Τομέας Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων http://www.idaiagi.gr/el/C645E720 ************** Φασκόμηλο: Θεραπευτικές ιδιότητες και τρόπος χρήσης Οι ιδιότητες του φασκόμηλου θα σας ενθουσιάσουν. Πρόκειται για ένα φυτό με πάρα πολλές χρήσεις, από τη μαγειρική μέχρι την ομορφιά. Όνομα: φασκόμηλο Επιστημονική ονομασία: Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός – Salvia officinalis Οικογένεια: Χειλανθή Άλλα ονόματα: φασκομηλιά, αλιφασκιά, φάσκος, σφάκα, αγριοφασκιά Διαβάστε επίσης πως το φασκόμηλο δρα εναντίον της κάντιντα, των φλεγμονών και των λοιμόξεων του στόματος, καθώς και μια εκπληκτική συνταγή αδυνατίσματος με το υπέροχο αυτό βότανο. Περιγραφή Είναι ένας θάμνος ή δενδρόθαμνος, αυτοφυής στη Νότια Ευρώπη και τις Μεσογειακές χώρες που εισήχθη σχετικά πρόσφατα και αυτοφύεται ή ημιαυτοφύεται και σε ορισμένες περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης. Η φασκομηλιά είναι τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα, ώστε οι Γάλλοι την ονομάζουν «τσάι της Ελλάδας». Το φασκόμηλο κυρίως βρίσκεται στην Νότια Ελλάδα (Πελοπόννησο- Νησιά), αλλά γενικά στη χώρα μας υπάρχουν 20 είδη φασκόμηλου. Προτιμά ηλιόλουστες περιοχές και πετρώδη, άγονα εδάφη. Το φασκόμηλο είναι ένα από τα πιο χαρισματικά και πλούσια σε ιδιότητες βότανα της Ελλάδος. Στο Άγιο Όρος, θα το βρούμε φυτεμένο σε όλες τις αυλές των κελιών και των μοναστηριών αφού αποτελεί απαραίτητο γιατρικό αλλά και εξαίρετο αφέψημα για όλο το χειμώνα. Σε κάποια μοναστήρια γίνεται πλέον συστηματική καλλιέργεια και αποξήρανση του χαρισματικού αυτού φυτού. Το ύψος του φτάνει τα 20-60 εκατοστά. Το κατώτερο μέρος είναι ξυλώδες. Η πάνω επιφάνεια των τετραγωνικών κλάδων καλύπτεται με βελούδινο τρίχωμα. Τα φύλλα έχουν μήκος 3-10 εκατοστά κι 1,5-5 εκατοστά πλάτος. Είναι μεγάλα, απέναντι ωοειδή και επιμήκη, με γκριζοπράσινο χρώμα. Τα άνθη είναι φωτεινά μπλε προς βιολετί-μπλε με μήκος 2-3 εκατοστά, με μικρό το ανώτερο χείλος και βρίσκονται σε κυκλική ταξιανθία, σε ομάδες των 4-8. Χρησιμοποιούμενα μέρη είναι τα φύλλα μετά από αποξήρανση σε σκιά αλλά και τα άνθη. Τα φύλλα συλλέγονται λίγο πριν ή κατά την αρχή της ανθοφορίας με ξηρό και ηλιόλουστο καιρό, το Μάιο ή τον Ιούνιο. Τα ξηραίνουμε σε θερμοκρασία που να μην ξεπερνά τους 35ο C. Συστατικά Το φασκόμηλο περιέχει πτητικό έλαιο που περιλαμβάνει 30% θουγιόνη, 5% κινεόλη, λιναλόλη, βορνεόλη, καμφορά, σαλβένιο και πινένιο, ένα πικρό στοιχείο, τανίνες, τριτερπενοειδή, φλαβονοειδή, οιστρογόνες ουσίες και ρητίνη. Το φυτό αυτό που έχει ισχυρή και αρωματική μυρωδιά και θερμή, υπόπικρη γεύση, περιέχει 2% πράσινο αιθέριο έλαιο, ανάλογο με εκείνο της αψιθιάς, περιέχει εκτός των παραπάνω και τανασετόνη και πικρές ουσίες όπως πικροσαλβίνη κλπ. Τέλος, 1 κιλό εκχυλίσματος φασκόμηλου περιέχει 6000 διεθνείς μονάδες εστρόνης. Ιστορία και παράδοση Χρησιμοποιείται από τα πολύ αρχαία χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν ιερό φυτό και το είχαν αφιερώσει στο θεό Δία. Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα υποδέχονταν τους άνδρες από τον πόλεμο με ένα ρόφημα από φασκόμηλο για να «διεγείρουν» τη γονιμότητα. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έδιναν στις γυναίκες να πίνουν φασκόμηλο, για να αυξήσουν τη γονιμότητά τους. Οι Άραβες αναρωτούνται: «Πώς μπορεί ο άνθρωπος να πεθάνει, όταν έχει στον κήπο του φασκόμηλο;» και πίστευαν ότι μπορούσε να θεραπεύσει τα πάντα. Οι σπουδαίες ιδιότητες του φασκόμηλου εκθειάζονται από το Θεόφραστο, τον Ιπποκράτη, Διοσκουρίδη, Γαληνό, Αέτιο κ.α Οι Λατίνοι ονόμαζαν τη φασκομηλιά, ιερό φυτό (herba sacra). Τη θεωρούσαν το ιερό φυτό της αθανασίας και τη χρησιμοποιούσαν σε τελετές, ενώ εκείνοι της Σχολής του Σαλέρνο έλεγαν για το φασκόμηλο ότι δεν υπάρχει άλλο, καλύτερο φάρμακο κατά του θανάτου. Οι Κινέζοι, στους οποίους γνώρισαν τη φασκομηλιά οι Ολλανδοί, την εκτίμησαν τόσο πολύ ώστε άλλαζαν 2 κιβώτια τσαγιού δικού τους με 1 κιβώτιο φασκόμηλου. Θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις -Η πιο αξιοσημείωτη θεραπευτική αρετή του φασκόμηλου είναι ότι παρεμποδίζει την εφίδρωση (η δράση αυτή αρχίζει 2 ώρες μετά την πρόσληψη του ποτού και μπορεί να κρατήσει πολλές μέρες). -Επίσης έχει αντιβιοτική, αντιμυκητική, αντισπασμωδική και υπογλυκαιμική δράση. -Σταματά την παραγωγή γάλακτος, είναι αντιφυσητικό, σπασμολυτικό, τονωτικό, αντιδιαρροϊκό και έχει οιστρογόνο επίδραση. -Ασκεί βλεννολυτική δράση (βήχας, ιγμορίτιδα). -Σαν στυπτικό, διεγερτικό και τονωτικό, προκαλεί μια θερμότητα στο στομάχι, διευκολύνει τη χώνεψη, προκαλεί τη διούρηση, επιταχύνει την κυκλοφορία, ασκεί σημαντική επίδραση στον εγκέφαλο και σαν αντισπασμωδικό και κατευναστικό φάρμακο, μετριάζει τον ερεθισμό του νευρικού συστήματος. -Είναι το ισχυρότερο προοιστρογονικό βότανο, χρήσιμο ως εκ τούτου, στα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης και δυσμηνόρροιας (εμμηναγωγό), ιδιαίτερα στις εφιδρώσεις. -Το φασκόμηλο με τη μορφή αφεψήματος είναι ιδανικό για την θεραπευτική του στόματος σε περίπτωση τραυματισμών, άφτρων, φαρυγγίτιδας και κατά της ουλίτιδας. -Διεγείρει τα νεύρα, τα επινεφρίδια και το κυκλοφορικό σύστημα. Συνιστάται για κάθε μορφή ατονίας και αδυναμίας, νευρικής αδυναμίας, τρόμου, ίλιγγου και νευραλγιών. -Δρα κατά του σακχάρου, των ρευματισμών, της ουρικής αρθρίτιδας και της διάρροιας. -Το φασκόμηλο χάριν στη δράση των αντιοξειδωτικών έχει την ικανότητα να αποσβένει τις ελεύθερες ρίζες που παράγονται στον άνθρωπο από διάφορους μηχανισμούς και που είναι υπεύθυνες για πολλές χρόνιες παθήσεις. -Τονώνει και αναζωογονεί τους κουρασμένους και πονεμένους μύες. Ανακουφίζει τις κράμπες. -Το έλαιο ή τα αποξηραμένα φύλλα προστίθενται στο ζεστό νερό και γίνονται γαργάρα. Το συγκεκριμένο βότανο έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και παρέχει ένα χαλαρωτικό αίσθημα στο λαιμό. -Το φασκόμηλο (κυρίως το αιθέριο έλαιο) βελτιώνει τη μνήμη αλλά και τη διαδικασία επεξεργασίας πληροφοριών. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal Pharmacological Biochemical Behavior, διαπιστώθηκε πως άτομα που πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, θα ήταν καλό να έχουν στη διατροφή τους το φασκόμηλο. -Λέγεται ότι οξύνει τη διάνοια και ιδιαίτερα την οξυδέρκεια. Τα μήλα δεν είναι καρπός του φασκόμηλου αλλά δημιουργούνται από το τσίμπημα κάποιου είδους σφήκας (gall wsap) στο βλαστό. Πολλοί τα ξεφλουδίζουν και τα τρώνε, είναι ζουμερά, νόστιμα, με πολύ ωραίο άρωμα και πολλές θρεπτικές ουσίες. Δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, θα σας παραπέμψω όμως στον δικό μας, τον Κλεόβουλο. Μέτρον άριστον Γιάννος Ελενίτσας γεωπόνος. Άλλες χρήσεις -Βοηθά στα τσιμπήματα από κουνούπια και σφήκες, τρίβοντας με τα φρέσκα φύλλα του φασκόμηλου, το ερεθισμένο σημείο. -Είναι ευεργετικό για τα μαλλιά, αν το χρησιμοποιούμε στο ξέβγαλμα. -Στη μαγειρική χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό διαφόρων ζωμών, φαγητών και του ξιδιού ενώ θεωρείται και μελισσοτροφικό φυτό παρέχοντας μέλι εκλεκτής ποιότητας. -Το ποδόλουτρο με έγχυμα φασκόμηλου δροσίζει και ασκεί αποσμητική δράση. -Βελτιώνει το χρώμα των σκούρων και γκρίζων μαλλιών. Τονώνει και δίνει λάμψη στα ξηρά και ευαίσθητα μαλλιά. -Είναι στυπτικό, σαν μάσκα στο πρόσωπο. -Ως καλλυντικό συνιστάται για λιπαρά δέρματα, ως μάσκα για βαθύ καθαρισμό του προσώπου και ως ατμόλουτρο. -Η αντιοξειδωτική δράση του, το κάνει χρήσιμο στη βιομηχανία τροφίμων αφού είναι συντηρητικό και αντικαθιστά τα συνθετικά συντηρητικά, στις βιομηχανίες παραγωγής και συσκευασίας προϊόντων τυριών, λαχανικών, επεξεργασμένων τροφών και αναψυκτικών. -Το φασκόμηλο χρησιμοποιείται και στην αρωματοποιία. -Η γεύση του είναι αρκετά πιπεράτη και ταιριάζει πολύ με λιπαρά κρεατικά και τυριά. Επίσης ταιριάζει με ψάρια και θαλασσινά. Παρασκευή – δοσολογία Έγχυμα Ρίξτε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 1-2 κ.γ φύλλα και αφήστε το για 10 λεπτά και μετά, σουρώνετε. Πίνετε τρεις φορές την ημέρα. Βάμμα 2-4 ml βάμματος τρεις φορές την ημέρα. Πλύσεις του στόματος Ρίξτε 2 κ.γ φύλλα σε ½ λίτρο νερό, βράστε το και κατόπιν, κατεβάστε το από τη φωτιά και αφήστε το σκεπασμένο για 15 λεπτά. Κάντε βαθιές γαργάρες με το ζεστό ρόφημα επί 5-10 λεπτά, αρκετές φορές την ημέρα. Έμβρεγμα Βάζουμε 80 γρ. φύλλα μέσα σε 1000 γρ. κρασί Σάμου και τα αφήνουμε να μουσκέψουν για 8 μέρες. Παίρνουμε καθημερινά 1-3 κ.σ μετά το φαγητό. Ενδιαφέροντα Ως διεγερτικό της ερωτικής διάθεσης ο Leclerc συνιστά ένα κρασί που φτιάχνεται αν βάλουμε 80 γραμμάρια φύλλα φασκόμηλου σε ένα λίτρο καλό μαύρο κρασί για μια εβδομάδα και πίνουμε λίγο κάθε μέρα. Για να εντάξετε το φασκόμηλο στην καθημερινότητά σας: Φτιάξτε μικρά μπρουσκετάκια και σερβίρετέ τα με λάδι, φασκόμηλο και σκόρδο. Χρησιμοποιήστε το φασκόμηλο ως καρύκευμα για τη σάλτσα ντομάτας σας. Προσθέστε φρέσκο φασκόμηλο στις ομελέτες σας. Φτιάξτε δροσιστική σαλάτα από φύλλα φασκόμηλου, πιπεριές, αγγούρια, κρεμμύδια και γιαούρτι. Τοποθετήστε μερικά φρέσκα φύλλα φασκόμηλου στο ψάρι ή στο κοτόπουλο και ψήστε το στη λαδόκολλα. Δοκιμάστε το Λικέρ με Φασκόμηλο που φτιάχνουν στα μοναστήρια. Χρησιμοποιείστε το για να φτιάξετε υπέροχα αρωματικά ξύδια. Προφυλάξεις Μεγάλες ποσότητες φασκόμηλου προκαλούν τοξικά φαινόμενα. Το φασκόμηλο διεγείρει τους μύες της μήτρας, γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε μεγάλες δόσεις αυξάνει τη ροή του αίματος στα υπογάστρια όργανα και πιθανώς είναι επιβλαβές στο νευρικό σύστημα. Το φασκόμηλο καλό θα είναι να αποφεύγεται από άτομα υπερτασικά και αιματώδους κράσεως καθώς και από παιδιά λόγω της διεγερτικής του επίδρασης. Δεν πρέπει να λαμβάνεται συνεχόμενα πάνω από δύο βδομάδες εξαιτίας των πιθανών τοξικών επιδράσεων του αιθερίου ελαίου της θουξόνης. Η χρήση του πρέπει να γίνεται με σύνεση γιατί υπάρχουν περιπτώσεις δηλητηρίασης από υπερβολική χρήση που οφείλεται κυρίως στην ουσία θουγιόνη που υπάρχει στο φυτό. Προσοχή: Το παραπάνω άρθρο έχει ενημερωτικό σκοπό. Πριν χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε συνταγή ή πριν αλλάξετε τις διατροφικές σας συνήθειες, ζητήστε τη γνώμη του κατάλληλου επαγγελματία υγείας ή διατροφολόγου. Εάν λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν αλληλεπιδράσεις. Εναλλακτική Δράση Εγκυκλοπαίδεια της Φύσης http://enallaktikidrasi.com/2016/04/faskomilo-idiotites-xrisi/ Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ (ΡΟΔΟΣυλλέκτης)

Κάθε χρονιά, όταν ήμουνα μικρή, προς το τέλος του φθινοπώρου και λίγο πριν μαζέψουμε τις ελιές , πηγαίναμε παρέα με τη γιαγιά μου στο λ...

Η καρβακρόλη (carvacrol) είναι μια ουσία που περιέχεται στη ρίγανη και η οποία, σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματική ενάντια στον νοροϊό… Ο νοροϊός αποτελεί το συχνότερο αίτιο επιδημιών ιογενούς γαστρεντερίτιδας σε παιδιά και ενήλικες, σύμφωνα με το ΚΕΕΛΠΝΟ. Η χημική αυτή ουσία, που υπάρχει στη ρίγανη, απογυμνώνει τον ιό από την «πανοπλία» του (ένα σκληρό εξωτερικό, πρωτεϊνικό κάλυμμα), καθιστώντας τον πιο ευάλωτο και πιο εύκολο να καταστραφεί.

Φλαμούρι ή τίλιο, προέρχεται από το δένδρο φλαμουριά με πολύ καλά βοτανικά στοιχεία και ιδιότητες. Είναι ηρεμιστικό, χαλαρωτικό, σύμμαχος στο κρυολόγημα.

Το νερό τζίντζερ φτιάχνεται εύκολα στο σπίτι και είναι ένας βολικός τρόπος για να έχετε τα οφέλη για την υγεία που αναμένονται από τη ρίζα...

Αρτηρίες, αν είναι φραγμένες παρεμποδίζουν τη φυσιολογική ροή του αίματος. Οι φραγμένες αρτηρίες αποτελούν μια από τις κύριες αιτίες των εγκεφαλικών επεισο

Ο συνδυασμός του λεμονιού και η μαγειρική σόδα έχει 1000 φορές πιο ισχυρή επίδραση από τη χημειοθεραπεία! Γιατί το γεγονός αυτό φυλάσσ...

Δενδρολίβανο #rosmarinus, γνωστό εχει τονωτικές και αντισηπτικές ιδιότητες. Καταπολεμά την αναιμία, την αϋπνία και τη ζαλάδα.

Το Asplenium Ceterach ή Ceterach officinarum είναι ένα είδος φτέρης κοινώς γνωστή ως Rustyback. Χαρακτηρίζεται από ένα κοντό ρίζωμα που δημιουργεί διάφορα πράσινα φύλλα που έχουν ένα έλασμα με τρίχες επιφάνεια. Αυτές οι τρίχες είναι πορτοκαλί-καφέ χρώμα, και γι΄αυτό ονομάζεται…. και σκορπιδόχορτο ή χρυσόχορτο. Αυτό το είδος βρίσκεται στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της …

Τα οφέλη που έχει το ταχίνι είναι πολλά και ορισμένα από αυτά είναι η αντιγήρανση όπως και μείωση της χοληστερίνης. Το ταχίνι είναι φυσικό προϊόν και παράγεται από σπέρματα διαλεγμένων σπόρων του…

Πάρε ένα ποτήρι νερό και ρίξε μέσα μαγειρική σόδα! Προσοχή αν περάσουν 5 λεπτά και δεν... Αποκάλυψη τώρα!

Θα σας τραβήξει την προσοχή με την έντονη μυρωδιά του και τα μικρά λευκοκίτρινα άνθη του

Λυγαριά, φαρμακευτικές ιδιότητες και χρήσεις της λυγαριάς, το γυναικείο βότανο,

Ένα φυτό που μπορείτε να δείτε σε αφθονία στην ελληνική εξοχή και ήταν γνωστό για τις θεραπευτικές – και τοξικές – ιδιότητές του από την αρχαιότητα ίσως αποτελέσει το επόμενο όπλο της επιστήμης ενάντια στον καρκίνο. Η θάψια (Thapsia garganica) ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μια εργαστηριακή «απομίμηση» της δραστικής ουσίας της, θα χορηγηθεί σε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη σε κλινικές δοκιμές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν το τεστ έχει επιτυχή έκβαση, το ταπεινό φυτό της Μεσογείου αναμένεται να αποτελέσει το «κλειδί» για την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς αντικαρκινικών φαρμάκων.

Η λεβάντα ή lavandula, είναι φυτό της οικογένειας των Χειλανθών. Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρον...

Πως να φτιάξετε κεραλοιφή – Η μυστική συνταγή των γιαγιάδων μας Κεραλοιφή μια συνταγή των γιαγιάδων που ακόμα κάνει

Εναλλακτικές προτάσεις Υγείας ,Διατροφής,Ψυχολογίας και θεραπευτικά βότανα

Growing Lemons from Leaf Cuttings: A Step-by-Step Guide The lemon tree, scientifically known as Citrus limon, originates from India and stands as an evergreen plant...

Maria Dimitriou 14 Ιανουαρίου 2018 · ‎ Αννα Μοροζινη‎ προς ΒΟΤΑΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ 13 Ιανουαρίου 2018 ΚΑΡΔΑΜΟ: (κακουλές ) . Φυτό πολύ νόστιμο για σαλάτα με πολύ δυναμωτικές ιδιότητες για τον οργανισμό μας. Περιέχει βιταμίνη C και άλλα πολύτιμα άλατα, όπως σίδηρο, ασβέστιο, ιώδιο κλπ. Τρώγοντάς το σαν σαλάτα ωμή ανοίγει την όρεξη, καθαρίζει το αίμα και το συκώτι . Είναι και διουρητικό. Έπί πλέον είναι και καλλυντικό: Ο χυμός του ανακατεμένος με μέλι, τόσο όσο να γίνει σαν αλοιφή, εξαλείφει τις πανάδες από το δέρμα και σκέτος φρέσκος χυμός βοηθά στην αντιμετώπιση της τριχόπτωσης!