Visitors can view more than 300 relics from the Abbey’s 1,000-year history and peer out at one of the best views in Europe
Ranked #4 of 423 attractions in Leeds. Been here too? Add it to your map!
Download this Ireland Architecture And Landmark Buildings, Church, Irish, Belfast PNG clipart image with transparent background for free. Pngtree provides millions of free png, vectors, clipart images and psd graphic resources for designers.| 8361428
It's been off-limits to the public for some 700 years.
Fonthill Abbey in Wiltshire must surely rank as one of the most enigmatic and eccentric lost buildings of Britain. Between the years 1796 - 1822 it was the obsession and product of one man and his pu…
Explore Dr. Law's 281 photos on Flickr!
Fontevraud abbey isn't an ancient ruin but has been kept in use over the centuries. Unsympathetic restoration? Plantagenet burials and photography tips.
It's a great time to be alive! In the past, those who couldn't travel were forced to content themselves with nothing more than books and the occasional (but
360 virtual tour of Westminster Abbey, London, United Kingdom. For the first time in history virtually inside this world-famous monument.
The story of Melrose Abbey, Scottish Borders, told by historian David Ross, with photos of the abbey, history, visiting information, and other historic sites to visit nearby.
This enigmatic structure is not Bruce Castle itself, which is a manorial piece of architecture. It is in the grounds and has its own Grade I listing separate from that of the manor house. This tower is something of a folly - and not a Victorian one, it dates from the 16th century. To quote Nickolaus Pevsner: "A great puzzle. [...] probably of early C16 date and of no known purpose. Its origins were already obscure by c. 1700, when Lord Coleraine wrote that 'in respect of its great antiquity more than conveniency, I keep the old brick tower in good repair, although I am not able to discover the founder thereof.'" And we continue that tradition...
Fonthill Abbey in Wiltshire must surely rank as one of the most enigmatic and eccentric lost buildings of Britain. Between the years 1796 - 1822 it was the obsession and product of one man and his pu…
It's been off-limits to the public for some 700 years.
Westminster Abbey has been at the heart of national life since the Middle Ages. In the second of two articles, John Goodall completes this short survey of the Abbey’s remarkable history; photographs by Will Pryce for the Country Life Picture Library.
Nadchodzą wolne dni! W Holandii tzw. majowe wakacje, które oczywiście są w kwietniu. W Polsce majówka. Czas ruszyć się z domu. Tylko dokąd? Ja osobiście szukam zwykle miejsc w miarę pustych. A o to w Europie niełatwo. Ewentualnie w grę wchodzą też rejony popularne tylko w sezonie. W tym roku mamy pomysł last minute, ale jeszcze go nie zdradzę. Będzie niespodzianka potem. Ale ponieważ w zeszłym roku nie udało mi się napisać żadnej relacji z kwietniowo-majowego wypadu, zrobię to teraz - może jeszcze wykorzystacie. Normandia rejonem odludnym raczej nie jest. Ale zapełnia się głównie latem. W końcu kto chce plażować w pochmurne dni nad zimnym morzem? Na pewno nie Francuzi. Tłumów na normandzkich plażach można oczekiwać w lipcu i sierpniu, zwłaszcza, że stosunkowo niewielka odległość z Paryża zachęca jego mieszkańców do przemieszczania się w tę stronę także na krótkie weekendowe wypady. Swoją drogą jeden taki przeżyliśmy. Właśnie ten pierwszomajowy - 4 dni wolnego i nagła zmiana pogody na słoneczne 25 stopni spowodowały prawdziwy najazd paryżan, którzy leniwe jeszcze letniska w ciągu dosłownie 3 godzin zmienili w pulsujące serce kraju. Ale jeśli pomyślicie wcześniej o tym, żeby naszego błędu uniknąć, możecie się delektować urodą Normandii w miarę spokojnie. Jedynie z kilkunastoma tysiącami innych zwiedzających. Polecam, bo Normandia wiosną jest naprawdę urocza. Soczyście zielona i obsypana kwiatami jabłoni, z których owoców powstanie później cydr i ulubiony "jabol" mojego męża, czyli calvados. I już choćby możliwość spróbowania tych specjałów może być wystarczającą zachętą do tej wycieczki. Kto nie przepada za jabłkowymi trunkami, może popróbować normandzkich serów. No i oczywiście ryb i owoców morza. Restauracje nawet w mocno turystycznych punktach serwują tak smaczne dania, że palce lizać. W każdym razie ja muszę, bo nie mam odpowiedniej techniki. Zresztą każdy znajdzie tu coś dla siebie. Sielskie krajobrazy sadów i pól w głębi lądu konkurują z szerokimi piaszczystymi plażami oraz skalistymi klifami. Malownicze średniowieczne miasteczka znane z obrazów impresjonistów rywalizują o popularność z zabytkami D-Day. A świetnie zachowany cud średniowiecznej techniki budowlanej Mont Saint-Michel ściga się z zarośniętymi trawą równie starymi opactwami. Wybór jest taki, że nie wiadomo, co najpierw. Pewne jest jedno: tydzień to zdecydowanie za mało. Zwłaszcza, jeśli zdarzy się tak wspaniała pogoda, która jednak zdecydowanie rozleniwia. Więc na pewno pojawię się tam jeszcze nie raz. Plaże i wszelkie zabytki związane z lądowaniem aliantów odpuściliśmy sobie zupełnie. Jakoś nas nie ciągnie, ale wiem, że cieszą się wielką popularnością. Może następnym razem... My zaczęliśmy jeszcze bez słońca od poszukiwania straconego czasu. Deauville, Trouville, Villers-sur-Mer, Houlgate, Cabourg ciągle jeszcze mają w sobie ten czar jak z Prousta. Charakterystyczne kształty i kolory domów. Małe pensjonaty i wielkie hotele. Atmosfera jak w starym Sopocie. Zresztą Grand Hotel Cassino w Deauville od tego sopockiego też różni się niewiele. Do tego rybne knajpki o zachodzie słońca. Ech, rozmarzyłam się. A to dopiero początek. Idąc za kulturalnym ciosem odwiedziliśmy też najulubieńsze miasteczko impresjonistów: Honfleur. Miejsce wręcz kultowe. Nie rozczarowuje, chociaż w rzeczywistości jest znacznie bardziej szare niż kolorowe. Ale w tej szarości, zwłaszcza ulicy Więziennej i drewnianego kościoła ponad portem, tkwi jego urok. Nieco bardziej w stronę nowoczesności zboczyliśmy do Granville, miejsca pochodzenia Christiana Diora. Niestety, muzeum w jego domu było już zamknięte, a poza pięknym ogrodem i cudowny widokiem z niego na morze, miasto raczej nas nie przekonało. W przeciwieństwie do położonego po przeciwnej stronie zatoki turystycznego highlightu, Mont Saint-Michel. Tę osobliwość kojarzy chyba każdy. Obejrzenie tej osobliwości to punkt obowiązkowy dla zwiedzających Normandię, ale i sąsiednią (dokładnie za rzeką) Bretanię, która często się do tego zabytku też przyznaje. Chociaż dziś już nie trzeba czekać na odpływ, by dostać się na wysepkę z miasteczkiem-twierdzą i górującym nad nią opactwem, i tak robi ona wielkie wrażenie. Szczególnie jeśli nie wsiądziecie w autobus ani do konnego omnibusu, tylko postanowicie skorzystać z własnych nóg. Z jedynego olbrzymiego parkingu do bram miasta jest aż 2,5 km. Ale każdy metr wart jest przejścia, bo to świetna okazja do podziwiania Mont Saint-Michel z oddali. Ale oczywiście trzeba jeszcze potem wdrapać się na szczyt, więc niektórym szkoda sił. I czasu. A szczytu, czyli opactwa też nie należy odpuszczać, bo jak wszystkie podobne miejsca ma ten wyjątkowy klimat jak z "Imienia róży". Ja uwielbiam wąskie nawy gotyckich kościołów, krzyżowe sklepienia refektarzy, a przede wszystkim klasztorne krużganki. W ogóle się nie dziwię, że średniowieczni mnisi potrafili tam medytować całymi godzinami. Ja też mam zawsze ochotę na jak najdłuższe przebywanie w takich okolicznościach. Mont Saint-Michel to świadectwo kunsztu człowieka. Ale Normandia to też wspaniałości natury. Najpiękniejsza z nich to klify Etretat. Kolejny must see. Nieco na uboczu, ale za to, aby do niego dotrzeć, trzeba przejechać przez fantastyczny (ale drogi) most Pont d'Europe koło Hawru. Etretat leży nad małą zatoczką, więc trzeba się uzbroić w cierpliwość: na wąskiej drodze tłok, a na koniec trudno znaleźć parking. Ale widoki wynagradzają trud. Zwłaszcza jeśli pofatygujemy się na skarpę i przejdziemy parę kilometrów po tzw. ścieżce celników. Po tych wszystkich wspaniałościach normandzkie miasta (Rouen i Caen) już nie wydały nam się szczególnie piękne. Za wyjątkiem katedry w Rouen. Podejrzewam, że bardziej zachwyciłoby mnie Bayeux, ale z powodu komplikacji zdrowotnych tam nie dotarliśmy. Za to z przyjemnością zwiedzaliśmy rozmaite ruiny. Od zbombardowanego kościoła w centrum Caen, który zarósł trawą (niestety nie wolno do niego wchodzić, więc moje fotografie dalekie są od tych, które można znaleźć w sieci), przez autentycznie średniowieczne miasteczko Pont Audemer pełne typowych normandzkich ruder aż po opactwo Jumieges w delcie Sekwany. To miejsce zaskoczyło mnie chyba najbardziej. Po opisach i zdjęciach nie spodziewałam się aż takiej urody, a zwłaszcza panującego tam spokoju. Jednak ci średniowieczni mnisi umieli wybierać miejsca z odpowiednią atmosferą. Już sama droga do tego miejsca jest bardzo interesująca. A w zależności od tego, z której strony nadjedziecie i jaką macie nawigację, możecie w bonusie dostać jeszcze przejażdżkę staroświeckim rzecznym promem. Na dodatek w sąsiedztwie opactwa był stawek, w którym obłędnie kumkały właśnie żaby w liczbie chyba miliona. Tam właśnie zjedliśmy nasze ostatnie normandzkie śniadanie (no dobra, właściwie to był lunch) na trawie. Tegoroczne majowe wakacje z pewnością będą zupełnie inne. Ale kto wie, może znów przyniosą takie fantastyczne wspomnienia i niedosyt, który na pewno jeszcze nie raz popchnie nas w stronę Normandii. I dalej, bo w Bretanii tez jeszcze nas nie było.
Looking west down the nave of Canterbury Cathedral.
Some readers versed in medieval History or sacred architecture will know the name Cluny immediately. A monastery famous for the abbot St. Hugh, for the diffusion of Benedictine monasticism in France, and for two particularly great reformer-Popes (St. Gregory VII and Urban II), Cluny was perhaps the most iconic religious center of Europe in the Middle Ages. A community of remarkable wealth, the monks had different colored habits for the corresponding color of the day or liturgical season. Cluny did not possess a reputation for taking penance very seriously. At its height the abbey boasted hundreds of monks and a separate segment of the complex for the housing and education of novices. The order's spreading of monasticism eventually led to its own undoing, as more people joined Cluniac priories or new orders that arose during the high Middle Ages, such as the Cistercians. The Great Western Schism further weakened the monastery and the French Revolution ended up as the straw that broke the camel's back—the archives were incinerated and the abbey church became a rock quarry. The abbey church of Cluny, in its third incarnation, was large enough to give St. Peter's and St. Paul Outside the Wall in Rome a serious run for the title "largest church in the world." The church has dozens of substantially sized chapels for private Masses, which pilgrims probably attended when passing through the abbey. In the morning and evening one or two hundred monks would line each side of the choir for Mattins, Lauds, Vespers, and Compline, and the conventual Mass(es). Today only one transept of the abbey church, the third built on that spot, survives. Although Romanesque, it looks a little bit Armenian, with the octagonal sides and vertically accentuated windows. The inside of the remnant From americansinfrance.net A model collating the remnant with a skeleton of the actual abbey church A layout of the monastery proper. Note the narrow entrance to the abbey church, which widens in the narthex, and more so in the nave. Windows would have progressively increased in size, illuminating the church as one approached the sanctuary, which would be washed in bright light, a physical reminder of the spiritual journey to God. The placing of the baptismal font in the rear of most churches reflects the same idea. A drawing of the sanctuary and transepts. The rood screen, which has no rood in this image, separates the sanctuary from the nave. Note the communion rail. I do not know which era the artist intended to capture in this image, but the railing seems improper, unless I am missing something. from: learn.columbia.edu A cross section of the same area from: soffits.wordpress.com One artist's idea of what walking through the abbey might have been like. Unfortunately the artist has neglected the colorful décor of the Middle Ages. Statues, or even walls, would have been painted in numerous beautiful colors, depicting Christ, angels, saints, and events in an overwhelming visual blaze. from: http://flashinformatique.epfl.ch/spip.php?article1360 The exterior of the church from: ioansoran.wordpress.com A large-scale depiction of the entire Cluniac complex from: brynmawr.edu A cutaway of the church, exposing the bases of the columns, whereby the arches would force the pillars to support one another The apse of the abbey's retreat chapel, likely a replica of the apse of the conventual church from: wga.hu A 3D reconstruction of the church We are in dire need of a greater emphasis on the vertical and on color and luminosity in Christian architecture today. Let us drop the psuedo-simplistic, bare-walls style of modern day, and also that "sweet" look so popular in a lot of 19th and early 20th century churches, and go for that which makes man look up to God. Even in a small parish this is a very plausible endeavor. Was this that much cheaper to build.... ....than this? Come on.
This post was originally written on our blog - Beyond The Wall.A “Euro Trip” might actually take the crown for being the most ‘bucket listed’ item in the world. From our 65 year old parents to our college-going cousins, everyone harbours the dream of a trip to the planet’s most visited continent. W...
The triforium, 70 feet above the Abbey’s ground floor, will be open to the public as a museum in June 2018.
England is home to a splendid collection of religious buildings, but none are more impressive than its famous cathedrals, one of the largest draws for visitors. Here then are the best cathedrals in England for you to enjoy and, if you are lucky, visit...
Abbaye bénédictine Einsiedeln Benediktinerabtei (Kloser) Einsiedeln Abbaye bénédictine Einsiedeln
Guide to Edinburgh's Royal Mile, What is there to see on the Royal Mile
Explore Le Monde1's 54787 photos on Flickr!
View On Black
Westminster Abbey's Triforium has been mostly unused since the 13th century. But now, it's open to the public for the first time in 700 years.
